Ik vond het heerlijk om nog twee kinderen te krijgen nadat Johnny was overleden. Vooral omdat eentje een meisje was. We wilden altijd graag een dochter. Mijn man komt uit een mannenfamilie. Onze dochter is wel een zorgenkindje geweest: ze had last van dauwworm. De angst om haar te verliezen hebben we altijd gehad. Ze werd heel erg beschermd, week niet van mijn zijde. Ze mocht amper alleen naar buiten toe. Ze is een keer weggelopen en stond ook aan de waterkant. Ik dacht dat ik gek werd...
Onze jongste zoon had ik niet meer verwacht. Hij kwam vijf jaar later. Echt een verrassing. In het begin vond ik het niet leuk. Het leeftijdsverschil met de andere twee is groot. Ik moest weer opnieuw beginnen. De angst kwam weer. En de zorgen. Hij was ook allergisch, had ook dauwworm. Ik wist altijd waar onze dochter was, onze jongste moest ik altijd zoeken. Hij vertikte het om te vertellen waar hij heen ging. Hij was nooit op tijd thuis. Dat heeft hij nog steeds. Dat zit gewoon in hem. Later, toen onze dochter uitging, kon ik ontzettend boos worden als ze niet op tijd terug was. Dan zei mijn man: 'Wees blij, ze is er weer, ze is veilig.' Dat voelde ik niet. Ik deed geen oog dicht.
Angst is een enorme factor geweest in het gezin. Nog steeds. Nu heb ik het weer met de kleinkinderen. Dat gaat nooit meer weg.
Fragment uit het interview met de moeder van Johnny, gehouden op 23 maart 2006.
In de zomer van 1963 speelde Johnny buiten, op een plek waar hij niet mocht komen, met twee meisjes waar hij zelden mee speelde. Hij wilde een stok uit een sloot halen, viel in het water en kon er niet meer uitkomen. Hij is ter plekke overleden. Johnny was vierenhalf jaar oud. Als hij overlijdt is zijn broer zes jaar. Twee jaar later wordt zijn zusje geboren, vijf jaar later zijn broertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten