Gisteren was Elio jarig. Godzijdank is hij zeven geworden. Ik zal dat altijd houden: een angstig gevoel in de periode vóór zijn verjaardag. Bang dat hij, net als Justin, plotseling overlijdt.
Het was een drukke dag. Trakteren op school en bij z'n voetbalteam. Veel bezoek. Hij heeft genoten! Er liggen nu bergen nieuw Lego in de kamer. Ik heb als een kip zonder kop rondgerend, georganiseerd, geregeld en vooral veel onderdrukt. Niet voelen maar gaan. Want, gvd, waarom is Justin er niet?
Ik had het 's avonds helemaal gehad met alles en iedereen. Ik vond het één groot toneelstuk. Ik gedroeg me op het asociale af en had daar natuurlijk ruzie over met Peter. Maar het ging gewoon niet.
We hebben het er uitgebreid over gehad met de psycholoog. Je mag af en toe best pas op de plaats maken. Je mag verjaardagen echt wel minder uitgebreid vieren. En je mag ook weleens ergens niet naartoe gaan. Of bijvoorbeeld niet met z'n drieën, maar alleen diegene die het op kan brengen. Mild zijn voor jezelf. Ik heb weer flink gehuild en de hele zooi eruit gegooid. Daarna zijn we samen naar het grafje geweest. Rust.
Heel herkenbaar! In alle opzichten. In het niet alles moeten, maar ook de angst. Hij is zeven geworden. Godzijdank. Hier zei zoon vorige week; als ik de volgende keer jarig ben, ben ik net zou oud als Joram. Als ik tenminste zeven wordt. Dat weet je maar nooit. Zucht...
BeantwoordenVerwijderen