DAGBOEK 29 juli 2004

Ik heb mijn tweede aurareading gehad. Het was weer bijzonder. Natuurlijk was Justin er ook, tenminste, in de beelden die M zag en de verhalen die ze mij vertelde. Hij is altijd bij ons en zal dat altijd zijn. In lichtenergie, in liefde, in gevoel. Dat is onaantastbaar.

Ik was erop voorbereid, was een jaar bezig geweest met haar reading van mei 2003. Ze bevestigde een aantal ontwikkelingen die ik bij mijzelf bespeur. Er zijn veranderingen, er komt meer beweging. Maar het kost nog heel veel tijd. Ze raadde me met klem aan om mijn tijd ook te nemen. Moeilijk, ik heb juist het gevoel dat ik ontzettend op moet schieten.

Het was prettig om mee te maken en een stuk minder emotioneel dan de eerste keer. Ik wist natuurlijk een beetje wat er komen ging en vond haar contact met Justin min of meer vanzelfsprekend. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich en begon te praten. Regelmatig lachte ze spontaan en was oprecht ontroerd door wat ze zag. Dat maakte het zo echt, daardoor voelde ik me intens verbonden met Justin.

Ik ben gestopt met het proberen te begrijpen en te verklaren. Dat lukt toch niet. Waarschijnlijk kom ik pas te weten hoe leven en dood zich tot elkaar verhouden als ik zelf dood ben. Of misschien kom ik er nooit achter. Wat is het verschil? Ik stoor me ook niet meer zo aan negatieve reacties van anderen. Nu, hier en nu, doet de ervaring me goed.


DAGBOEK 19 juli 2004

Ik vind dat ik het beter 'doe' dan in het begin. Het lukt me beter om te accepteren dat Peter en ik anders zijn en dingen, waaronder het rouwen, anders doen. Ik op mijn manier, hij op de zijne. Er is geen beter of slechter. Alleen anders. Maar het is bij vlagen wel ontzettend eenzaam.

INTERVIEW met de vader van Bob THEMA : afscheid

Het moment dat we Bob vasthielden hebben we ervaren als afscheid nemen. Ook al was hij toen al dood. Dat is heel goed geweest, vooral omdat we dat samen met onze kinderen hebben kunnen doen. Ik vond het belangrijk dat we dat als gezin deden. Als het anders was gelopen, hadden met z'n allen blij om het kraambed gezeten. Nu moesten we met totaal tegenovergestelde gevoelens om het sterfwiegje zitten.

Het was de bedoeling dat Bob in ons gezin kwam. Dat is ook gebeurd, maar op een andere manier. Het is het omgekeerde van welkom heten. De concrete functie van afscheid nemen was er natuurlijk niet. Dat speelde hier niet, het was een pasgeboren kindje. We hadden hem eigenlijk amper ontmoet.


Fragment uit het interview met de vader van Bob, gehouden op 15 januari 2006.
In mei 2003 is er met 25 weken zwangerschap een pretecho gemaakt. Daaruit bleek dat Bob een 'duidelijk gecompliceerde hartafwijking' had. Na de (normale) bevalling bleek er veel meer aan de hand te zijn. Bob heeft drie uur geleefd.


DAGBOEK 8 juli 2004

Vorige maand heeft mam haar diploma keramiek gehaald. We waren in Gouda voor de uitreiking. Ze heeft er drie jaar heel hard voor gewerkt. Ontzettend hard, want na het eerste jaar overleed Justin en toen heeft ze overwogen om ermee te stoppen. Wat had het nog voor zin? Het is goed dat ze heeft doorgezet. Maar het klopt niet: kleinkind sterft, oma haalt diploma.


DAGBOEK 1 juli 2004

Tranen smelten het verdriet.
Ik heb het niet zelf verzonnen, maar zou willen dat het waar was.
Hoeveel zeeën kun je vullen?