Wat een mooi toneelstuk! En wat een herkenning...
Ik was erdoor geraakt.
Daarom vandaag een recensie, overgenomen van Musicalsites.
Na een veelbelovende perspresentatie enkele weken geleden, beleefde het muzikale toneelstuk Contrapunt nu haar première in de Leidse Schouwburg. De verwachtingen werden overtroffen, want het was een indrukwekkende voorstelling, met een geweldige cast en meeslepende muziek.
Contrapunt, naar het gelijknamige boek van Anna Enquist, gaat over een moeder die achterblijft en terugkijkt op het leven van haar dochter nadat deze om het leven is gekomen. De rusteloosheid slaat toe: “Wat als..?” Om niet te verdrinken in haar gedachten en grote verdriet, gaat ze aan de slag om de Goldberg-variaties van Bach onder de knie te krijgen. Herinneringen aan de dochter, maar ook Bach komen tot leven en zijn een leidraad om haar weg in het leven weer te vinden.
De gehele voorstelling genieten we van het mooie natuurlijke spel van Janke Dekker als moeder, Nienke Römer als de dochter en Loek Peters als Bach. Woede, verdriet en blijheid komen samen als de moeder tijdens het nu met Bach de stukken instudeert en tegelijkertijd terugkijkt op het leven met haar dochter, wat ons brengt in het toen, waarin duidelijk wordt dat je als moeder af en toe sommige dingen van je kind niet weet. Moeder en Bach zitten in twee verschillenden tijdperken, maar zoals we gaandeweg merken, wel in hetzelfde schuitje, waarbij de vraag past: Waren ze een goede ouder?
Ik was erdoor geraakt.
Daarom vandaag een recensie, overgenomen van Musicalsites.
Na een veelbelovende perspresentatie enkele weken geleden, beleefde het muzikale toneelstuk Contrapunt nu haar première in de Leidse Schouwburg. De verwachtingen werden overtroffen, want het was een indrukwekkende voorstelling, met een geweldige cast en meeslepende muziek.
Contrapunt, naar het gelijknamige boek van Anna Enquist, gaat over een moeder die achterblijft en terugkijkt op het leven van haar dochter nadat deze om het leven is gekomen. De rusteloosheid slaat toe: “Wat als..?” Om niet te verdrinken in haar gedachten en grote verdriet, gaat ze aan de slag om de Goldberg-variaties van Bach onder de knie te krijgen. Herinneringen aan de dochter, maar ook Bach komen tot leven en zijn een leidraad om haar weg in het leven weer te vinden.
De gehele voorstelling genieten we van het mooie natuurlijke spel van Janke Dekker als moeder, Nienke Römer als de dochter en Loek Peters als Bach. Woede, verdriet en blijheid komen samen als de moeder tijdens het nu met Bach de stukken instudeert en tegelijkertijd terugkijkt op het leven met haar dochter, wat ons brengt in het toen, waarin duidelijk wordt dat je als moeder af en toe sommige dingen van je kind niet weet. Moeder en Bach zitten in twee verschillenden tijdperken, maar zoals we gaandeweg merken, wel in hetzelfde schuitje, waarbij de vraag past: Waren ze een goede ouder?
Janke Dekker (o.a. Evita, Carmen, Footloose, Kruistocht in Spijkerbroek, Oorlogswinter) speelt vol overgave haar moederrol, maar tegelijkertijd speelt zij ook live enkele delen van de Goldberg-variaties. Niet de makkelijkste opdracht, vandaar dat het geniaal is om te zien hoe ze dat regelmatig ‘even’ doet tijdens de voorstelling. Grote woede, wordt klein verdriet en daarna weer lol met de dochter, allemaal zeer mooi gespeeld.
Nienke Römer (o.a. Rozengeur en Wodka Lime, Verborgen Gebreken, All Stars) speelt een eerlijke, pittige en ook hartverwarmende dochter die zielsveel van haar moeder houdt, maar haar af toe ook even goed op de plaats kan zetten. De dialogen met haar moeder zijn heel naturel en herkenbaar en precies zoals je een moeder-dochterrelatie voor zou kunnen stellen. Zingen was voor de dochter erg belangrijk in haar leven, daarom hoor je Nienke enkele stukjes zingen van het nummer Nature Boy van Nat King Cole, wat ze niet onverdienstelijk doet.
Loek Peters (o.a. Kauwboy, De Eetclub, Penoza, Tony Tien) knalt er in als Johann Sebastian Bach en is een vrij strenge leermeester voor de moeder. Tegelijkertijd merk je ook dat de moeder soms een beetje door de harde kant van Bach heen prikt. Gaat hij veelal bulderend en soms met een humoristische touch door de voorstelling, hij heeft ook enkele rustige, kleine momenten waarin je merkt dat hij ook ergens mee kampt en daar vindt hij een mooie balans in qua spel.
Het decor is zo gemaakt dat alles zich in één ruimte, de huiskamer, kan afspelen en dat wat er buiten gebeurt wordt verteld aan de hand van geluiden, licht en of muziek. De vleugel heeft natuurlijk een prominente plek in het decor, maar ook de wanden van de huiskamer hebben een extraatje; deze zijn doorschijnend op de momenten dat Bach zijn mening laat horen, maar niet op het toneel aanwezig is. Ook aan de kleding is gedacht. Bach draagt zijn beroemde pak en de dochter wordt gekleed in fleurige kleding, net als de spring-in-‘t-veld die ze was. De moeder draagt aan het begin slobberkleren, maar gaandeweg als ze zich sterker voelt worden, verandert ook haar kleding met haar mee. Het is mooi om te zien dat de moeder in de tweede akte dezelfde kleur draagt als de kleding van de dochter, maar tegelijkertijd ook een zelfde stijl broek draagt als Bach. Zo komen ze allemaal samen in één en zie en hoop je vooral dat de moeder op het punt staat zich weer sterker te voelen na haar prestatie met de variaties en haar grote verlies.
Samenvatting van de première (waarin ik ook nog aan het woord kom):
verslag: Rosalie Kyvon
foto's: Wim Lanser
Aantekening 15 januari 2020: de recensie is niet meer op internet te vinden.
Nienke Römer (o.a. Rozengeur en Wodka Lime, Verborgen Gebreken, All Stars) speelt een eerlijke, pittige en ook hartverwarmende dochter die zielsveel van haar moeder houdt, maar haar af toe ook even goed op de plaats kan zetten. De dialogen met haar moeder zijn heel naturel en herkenbaar en precies zoals je een moeder-dochterrelatie voor zou kunnen stellen. Zingen was voor de dochter erg belangrijk in haar leven, daarom hoor je Nienke enkele stukjes zingen van het nummer Nature Boy van Nat King Cole, wat ze niet onverdienstelijk doet.
Loek Peters (o.a. Kauwboy, De Eetclub, Penoza, Tony Tien) knalt er in als Johann Sebastian Bach en is een vrij strenge leermeester voor de moeder. Tegelijkertijd merk je ook dat de moeder soms een beetje door de harde kant van Bach heen prikt. Gaat hij veelal bulderend en soms met een humoristische touch door de voorstelling, hij heeft ook enkele rustige, kleine momenten waarin je merkt dat hij ook ergens mee kampt en daar vindt hij een mooie balans in qua spel.
Het decor is zo gemaakt dat alles zich in één ruimte, de huiskamer, kan afspelen en dat wat er buiten gebeurt wordt verteld aan de hand van geluiden, licht en of muziek. De vleugel heeft natuurlijk een prominente plek in het decor, maar ook de wanden van de huiskamer hebben een extraatje; deze zijn doorschijnend op de momenten dat Bach zijn mening laat horen, maar niet op het toneel aanwezig is. Ook aan de kleding is gedacht. Bach draagt zijn beroemde pak en de dochter wordt gekleed in fleurige kleding, net als de spring-in-‘t-veld die ze was. De moeder draagt aan het begin slobberkleren, maar gaandeweg als ze zich sterker voelt worden, verandert ook haar kleding met haar mee. Het is mooi om te zien dat de moeder in de tweede akte dezelfde kleur draagt als de kleding van de dochter, maar tegelijkertijd ook een zelfde stijl broek draagt als Bach. Zo komen ze allemaal samen in één en zie en hoop je vooral dat de moeder op het punt staat zich weer sterker te voelen na haar prestatie met de variaties en haar grote verlies.
Samenvatting van de première (waarin ik ook nog aan het woord kom):
verslag: Rosalie Kyvon
foto's: Wim Lanser
Aantekening 15 januari 2020: de recensie is niet meer op internet te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten