GASTBLOG van de moeder van Cato

Ik merk dat ik toch nog behoorlijk bitter ben over hoe Cato is behandeld door de artsen. Ik heb het gevoel dat ze eerst te afwachtend hebben gehandeld, en daarna juist te agressief. Ik weet ook niet goed hoe ik om moet gaan met alle belangstelling die ons ten deel valt. Ik kan er eigenlijk helemaal niet tegen. Ik wil hier geen bitter en boos stukje schrijven, hoewel ik natuurlijk best vaak bitter en boos bén. Een paar weken geleden heb ik veel geschreven. Nu ligt het weer even stil. Maar het gaat me lukken om dat wat ik wil zeggen op papier te krijgen zodat anderen het kunnen lezen. De bedrijfsarts vond me 'zo dapper'... Uhm, dapper doorgaan betekent natuurlijk niet dat het niet vreselijk veel pijn doet en dat ik nog steeds niet kan geloven wat ons is overkomen.


Cato is in augustus 2012 overleden aan een zeldzame ziekte die zich
enkele maanden eerder openbaarde. Ze is zeven jaar geworden. 


INTERVIEW met de ouders van Luuk THEMA : schuldgevoel


De ouders van Luuk zijn geïnterviewd voor een uitzending van Kruispunt. Ze vertellen over Luuk, zijn plotselinge overlijden, rouw, het omgaan met schuld en doorgaan met leven.

Bekijk de uitzending: Kruispunt, 4 november 2012

Hieronder een fragment uit mijn interview met de moeder van Luuk, eerder geplaatst op deze weblog.

Luuks dood is ook een statement. Het laat zien wat er kan gebeuren als je niet alert bent als mens. Dat geldt voor mij met mijn werkijver en voor die ouders met het over het hoofd zien van de onveilige situatie. Op het moment dat men het beschrijft als een rare samenloop denk ik: dat is niet het statement wat hij maakte. Het was een donderslag, een halt roepen: 'waar zijn jullie mee bezig?!'
Ik heb de brief naar de rechter uiteindelijk niet verstuurd omdat ik een brief van de ouders kreeg waarin ze eindelijk toonden dat ze zich schuldig voelden en zagen hoeveel verdriet wij hadden. Dat was na het interview voor het tijdschrift J/M. Wat er is overgebleven is een connectie van hen met Luuk en van hen met ons verdriet en van ons met hun verdriet. Hun dochter had bij mij ook dodelijk kunnen verongelukken als ik een slaapje had gedaan en de kinderen hier hadden gespeeld. Ik had ook schuldig kunnen zijn aan de dood van andermans kind. Ik kan nu inzien dat ik geen haar beter ben dan zij.

Het is voor mij heel belangrijk - en het geeft me ook veel energie - dat we er met z'n zevenen uitgekomen zijn. In gedachten adopteer ik hun kinderen. Ik ben blij als het hen goed gaat. Andersom merk ik dat ook zij Luuk als hun kind adopteren, bijvoorbeeld met het verzorgen van het graf. Het maakt op een gegeven moment niet meer uit wie het kind heeft verloren en wie daarvoor verantwoordelijk is. Dat geeft mij veel hoop. We zijn wel tot de kern van het aardse leven gekomen. Omdat je zo afhankelijk van elkaar bent en elk mens die schuld in zich draagt.


Fragment uit het interview met de moeder van Luuk, gehouden op 16 februari 2006.
Luuk is in 2004 verongelukt tijdens een speelochtendje bij een vriendinnetje. De kinderen zagen kans op een onveilig balkon op de derde verdieping te komen. Luuk is naar beneden gevallen en de volgende ochtend in het ziekenhuis overleden. Hij was toen ruim vijfenhalf jaar oud.





DAGBOEK 9 november 2004

'Mama, waar begint de hemel eigenlijk?'

Dit is een uitspraak van Elio. Ik had geen antwoord op zijn vraag.

Ik vind dit een mooi moment om te stoppen met het publiceren van fragmenten uit mijn dagboek dat ik schreef in de periode september 2002 - november 2004. Natuurlijk ben ik niet gestopt met schrijven, dat doe ik nog steeds! Maar dit dagboek is nu gesloten.
Het is tijd voor een nieuw boek.

Deze weblog blijft gewoon bestaan.
Ouders die geïnterviewd willen worden nodig ik van harte uit om contact met mij op te nemen via mijn website Lizzy de Wilde.

Ik ga bedenken wat ik hier nog zou willen melden. Wat zou u graag willen lezen? Laat het mij, en de lezers, weten door het plaatsen van een reactie.

Dank voor het lezen van mijn dagboekfragmenten en de fragmenten uit de interviews!


                                 "Ouders houden hun kinderen een tijdje bij de hand
                                                maar voor eeuwig in hun hart."
                                                                                               ♥