DAGBOEK 16 januari 2013

Ik mocht bij het herdenkingsconcert zijn van Stichting Lost a Child op zondag 6 januari. Georganiseerd ter nagedachtenis van Danique, die exact een jaar geleden aan koolmonoxidevergiftiging overleed.
Dat was bijzonder. Alles was eigenlijk bijzonder die zondag. Ik had afgesproken met Astrid Feitsema voor het CS in Amsterdam. We hebben elkaar leren kennen via facebook en zijn allebei moeder van een overleden kind (zie gastblog). Het klikte meteen. Omdat we ruim op tijd waren, besloten we een late lunch te nuttigen in een piepklein Italiaans restaurantje, door Johannes van Dam bekroond met een 9.5. Slechts één andere tafel was bezet. We werden allerhartelijkst ontvangen en bediend, en genoten van een perfecte maaltijd. Toen we vertelden dat we op weg waren naar Paradiso vroeg iemand nieuwsgierig wie daar optrad. 'Nou, er is een speciaal concert voor ouders en familieleden van overleden kinderen.' Ai, dat was even schakelen. Bij het afrekenen vroeg de eigenaar of hij ons een knuffel mocht geven. Als vader. Om ons een hart onder de riem te steken.

Er stond een lange rij voor Paradiso. Veel mensen waren paars-zilver gekleed. Binnen heerste er een opgewonden sfeer, kinderen verzamelden zich vlakbij het podium, de zaal was barstensvol. Ik liet het maar over me heen komen. De meeste gasten kenden Danique op de een of andere manier persoonlijk. Wij niet, maar dat deed er niet toe. Wij herdachten gewoon ons eigen kind. Toen een foto van Justin op een groot scherm geprojecteerd werd, stroomden de tranen over m'n wangen. Astrid sloeg een arm om me heen. Daar stonden we dan, op het balkon, twee moeders die elkaar amper kenden, maar een groot gemis deelden. En daar ging het om. Op die bijzondere zondag.