Stichting Doe Een Wens kreeg het voor elkaar dat Thijs met dolfijnen mocht zwemmen. Binnen anderhalve week hadden ze het geregeld, terwijl dat gewoonlijk bijna een half jaar kost. Toen dat bericht kwam had ik een helder moment. Ik dacht: ik kan grienend in een hoekje blijven zitten of ik kan genieten van elke seconde dat hij nog bij ons is. En dat laatste heb ik gedaan. Op het moment dat je ruimte kunt geven aan alles wat er is, lukt dat op de een of andere manier. Elk knuffeltje was kostbaar, ik genoot van het op de rand van de zandbak zitten kijken naar mijn spelende kinderen.
Thijs kreeg een soort wijsheid over zich. Hij mocht de hele wereld hebben, maar hij koos voor lieve mensen om zich heen. We hebben veel tijd met elkaar doorgebracht, hadden veel aandacht voor elkaar. Familie en vrienden stonden dicht bij ons. We voelden ons gedragen.
Op een gegeven moment kon hij niet meer praten, niet meer lopen, niet meer eten en stopte met ademen.
Hij was op.
Ik kon onder mijn dekbed gaan liggen en er nooit meer onder vandaan komen. Maar ik geloofde niet dat het de bedoeling was dat wij door Thijs' overlijden ons leven op zouden moeten geven. Ik had - en heb nog steeds - de onwrikbare overtuiging dat niets voor niets is. Elke gebeurtenis is er om jou iets te leren. Voor mij was dat om een diep diep verdriet te leren overwinnen en door te gaan.
Het heeft mij geholpen om te kijken naar welke overtuigingen mij helpen en welke mij belemmeren. Ik heb besloten om van het leven te maken wat ervan te maken valt. Ik weiger om mij door angst te laten leiden. Ik kan alleen maar in vertrouwen leven. Vertrouwen dat ik alles wat op mijn pad komt aan kan.
Het gaat goed met mij. Ik doe de dingen waarvan mijn hart gaat zingen, vervul mijn dromen en help anderen om hún dromen te verwezenlijken. Ik was al op het pad van 'zelfonderzoek' voordat Thijs ziek werd. Het is verdiept door zijn ziekte en zijn overlijden. Het wordt nooit meer zoals vroeger omdat ik wezenlijk veranderd ben door deze ervaringen. Ik ben ook gegroeid, wijzer, rijper en rijker geworden. Ik ben dankbaar dat Thijs bij ons is geweest en voor wat hij ons gebracht heeft.
Fragment uit het interview met de moeder van Thijs, Ellen Steendijk - Pels, gehouden op 18 maart 2013.
In juni 2000 wordt bij Thijs een hersentumor geconstateerd in een vergevorderd stadium. Thijs overlijdt in september 2001. Hij is 11 jaar geworden. Zijn broertjes waren toen 8 en 4.
Op een gegeven moment kon hij niet meer praten, niet meer lopen, niet meer eten en stopte met ademen.
Hij was op.
Ik kon onder mijn dekbed gaan liggen en er nooit meer onder vandaan komen. Maar ik geloofde niet dat het de bedoeling was dat wij door Thijs' overlijden ons leven op zouden moeten geven. Ik had - en heb nog steeds - de onwrikbare overtuiging dat niets voor niets is. Elke gebeurtenis is er om jou iets te leren. Voor mij was dat om een diep diep verdriet te leren overwinnen en door te gaan.
Het heeft mij geholpen om te kijken naar welke overtuigingen mij helpen en welke mij belemmeren. Ik heb besloten om van het leven te maken wat ervan te maken valt. Ik weiger om mij door angst te laten leiden. Ik kan alleen maar in vertrouwen leven. Vertrouwen dat ik alles wat op mijn pad komt aan kan.
Het gaat goed met mij. Ik doe de dingen waarvan mijn hart gaat zingen, vervul mijn dromen en help anderen om hún dromen te verwezenlijken. Ik was al op het pad van 'zelfonderzoek' voordat Thijs ziek werd. Het is verdiept door zijn ziekte en zijn overlijden. Het wordt nooit meer zoals vroeger omdat ik wezenlijk veranderd ben door deze ervaringen. Ik ben ook gegroeid, wijzer, rijper en rijker geworden. Ik ben dankbaar dat Thijs bij ons is geweest en voor wat hij ons gebracht heeft.
Fragment uit het interview met de moeder van Thijs, Ellen Steendijk - Pels, gehouden op 18 maart 2013.
In juni 2000 wordt bij Thijs een hersentumor geconstateerd in een vergevorderd stadium. Thijs overlijdt in september 2001. Hij is 11 jaar geworden. Zijn broertjes waren toen 8 en 4.
