GASTBLOG van de moeder van Cato

Hoe gaat het?

Tja, hoe gaat het... ik heb er eigenlijk nog steeds geen idee van.
Het gekke is dat je hele referentie weg is, snap je wat ik bedoel?
Het blijft zo onwerkelijk. Maar goed, ik las in jouw herinnering, die een tijdje terug op je blog stond, dat je je soms nog steeds verbaast over wat er gebeurd is: gaat dit over mij, gaat dit over ons? Dat gevoel van verbijstering dat zoiets 'zomaar' gebeurt, dat zal wel niet weg gaan.

We zijn uitgenodigd voor een herdenking in het AMC. Ik ga er niet naartoe. Ik kan Cato niet gaan herdenken op een plek waar haar zoveel geweld is aangedaan. Zelfs al was dat allemaal met de beste bedoelingen. Ik zou ook liever zien dat ze helemaal van haar 'afblijven'. Maar mijn man wil er wel naartoe, dus nou ja...

Ik ga ook eigenlijk nooit naar haar graf. Terwijl ik eerst dacht dat die plek me troost zou bieden. Soms voel ik me daar een beetje schuldig over. Maar voor mij is Cato daar helemaal niet. Ze is ook helemaal niet 'weg', ze is juist heel aanwezig! Al is het niet op de manier die ik zou willen. Ik kan die 'aanwezigheid' op de één of andere manier niet rijmen met het graf. Ik wil daar niet zijn.

Mijn man gaat er twee keer per dag naartoe. Het ziet er prachtig uit, vol bloemen. Ik kan er niet eens toe komen om de foto's die ik er gemaakt heb van mijn toestel af te halen om ze te mailen naar degenen die hebben geholpen met het maken van de steen en het mozaïekwerk. Tegelijk ben ik wel blij dat mijn man het zo mooi heeft gemaakt en er voor zorgt.


Cato is in augustus 2012 overleden aan een zeldzame ziekte die zich
enkele maanden eerder openbaarde. Ze is zeven jaar geworden.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten