GASTBLOG van de moeder van Sarah

Goddank, ik sta niet alleen. Zonder uitzondering hoor ik anderen mijn gevoel verwoorden. Aan het overlijden van een kind is géén plekje te geven. Voor dingen zijn plekken te vinden. Een boek kun je in de kast zetten. Een kind niet. Een kind is géén ding! Ook niet als het dood is. Mijn verdriet krijgt geen plekje, maar is een deel van mijn leven. Het is er, en zal er altijd zijn.

Een paar jaar na het overlijden van mijn dochter en twee levende dochters rijker, is de plekjesvraag voor veel mensen blijkbaar indirect al beantwoord. De vraag is vervormd naar: 'Je hebt het nu zeker wel een plekje kunnen geven?' Lees: met twee nieuwe dochters erbij. De aanname dat  mijn levende kinderen een vervanging zijn van mijn overleden kind, is al even goed bedoeld en voor mij toch weerzinwekkend tegelijk. Je kunt mij niet opstandiger krijgen. Als je moeder is overleden, is het toch niet alsof ze nooit heeft bestaan? Of gaat je vader ineens je moeder zijn?

In de stapels boeken die ik lees over verdriet en rouw vind ik herkenning in de woorden van de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse. "Mensen willen dat verdriet op een bepaald moment over is. Ze zitten vast aan het beeld dat verdriet moet worden losgelaten, het een plekje moet worden gegeven, het verwerkt moet zijn. Maar verwerken heeft niets te maken met loslaten en 'het is nu over en voorbij'. Verwerken heeft te maken met anders leren vasthouden. Verdriet gaat met je mee door je verdere leven heen. Zoals de schaduw je overal volgt."


Gastblog van de moeder van Sarah, Léonie de Boer. Enkele alinea's uit het verhaal dat Léonie schreef
voor het tijdschrift Red, nummer 1, 2013.

Sarah is in 2006 een aantal dagen na haar geboorte overleden. Ze heeft een oudere broer en twee jongere zusjes.