"Justin (4) lag op de bank met gesloten ogen. Ik nam een foto van hem en dacht: dit is de laatste keer dat ik dit doe. De volgende dag overleed hij. Hij was niet helemaal lekker en heeft waarschijnlijk op een kritiek moment een astma-aanval gehad, die geleid heeft tot een hartstilstand. We waren te laat geweest, volgens de waarnemend huisarts. Bij het verdriet kwam dus ook schuldgevoel. De eerste tijd na zijn dood was een hel, maar na een jaar of vier kon ik rationeler denken. Ik had behoefte aan licht en lucht. Ook al had ik door de reacties van anderen soms het gevoel dat ik nooit meer gelukkig mocht zijn. Ik was immers mijn kind kwijt? Hoe kon ik 'gewoon' doorgaan met leven? Maar ik wilde niet verder met dit loodzware verdriet. Dus besloot ik er weer wat van te maken. Inmiddels ben ik gewend aan een bestaan zonder Justin. Ook al is de onbevangenheid weg en ben ik me nu bewust van de eindigheid der dingen. Maar meer nog realiseer ik me dat leven veranderen is. We moeten constant meebewegen. Dat vereist flexibiliteit. Het klinkt rationeel, maar verdriet belemmert je in je vrijheid. Zo vermeed ik verjaardagen waar leeftijdsgenootjes van Justin zouden kunnen zijn. Nu ga ik de confrontaties niet meer uit de weg. Ook al zit ik dan soms opeens met tranen. Kort na het overlijden van Justin ben ik alles wat ik dacht en voelde op gaan schrijven. Een bevriend literair agent vond dat ik daar een boek van moest maken. Dat leek me mooi. Ook als monumentje voor Justin. Omdat ik niet alleen mijn eigen verhaal wilde vertellen, heb ik ook andere ouders geïnterviewd over hun overleden kind. Het boek is er nog niet, maar in 2010 ben ik met 'Dag Justin' gestart. Een blog met dagboek en interviewfragmenten, maar ook met tips voor troostboeken en troostmuziek. De reacties zijn hartverwarmend. Om ouders met elkaar in contact te brengen, ben ik daarnaast begonnen met metzonderjou. Misschien een vreemde term, maar helemaal waar. Je bent immers niet meer mét je kind, maar ook nooit meer zónder. Ik geef workshops waarbij we gezamenlijk iets fröbelen. Je zit zo in je hoofd, dat het fijn is met je handen bezig te zijn. Het praten gaat dan vanzelf. Wel een manier om in beweging te blijven. Ik wil laten zien dat je weer gelukkig kunt zijn 'metzonder' je kind. Zelf ben ik daarvan het bewijs."
Geschreven door Janice Deul voor de rubriek Over leven, o.a. in De Stentor van 16 juli 2013.
Hoe geven mensen een positieve draai aan een ziekte of aan dood? Lizzy de Wilde (1963) heeft een blog voor ouders van een overleden kind.
