GASTBLOG van de moeder van Cato

Vorige week waren we samen in Leiden. Je vertelde dat je geen zin meer in verdriet had. Dat je genoeg had meegemaakt. 'Ik wil gewoon weer een leuk leven', zei je.

En ook al spreekt daaruit dat je niet helemaal tevreden bent met hoe de dingen gaan, ergens vind ik toch dat je ver bent gekomen door een leuk leven te willen.

Justin is ongeveer tien jaar eerder overleden dan Cato. Kennelijk komt er weer een tijd dat ik een leuk leven ga willen... Zou het?

Ik denk dat ik nu, objectief gezien, best een leuk leven heb. Als je kijkt naar relatie, twee levende kinderen, familie, werk. En toch voelt het niet als een leuk leven. Het leven voelt als een straf.

Ik vraag me vaak af of ik niet liever ook dood was. Het antwoord is 'ja'. Maar toch ook niet, want ik zou niet nog meer verlies wensen voor iedereen om me heen, kinderen, man, ouders en zus voorop.

Oké, dus niet dood.

Maar ik zou wel willen dat ik het leven snel vooruit kon spoelen. Dat ik klaar was. Dat ik gedaan heb wat ik moest doen; kinderen volwassen en zelfstandig, ouders op respectabele leeftijd overleden. Dat ik met een gerust hart kon gaan.

Het gaat allemaal wel z'n gangetje, de kinderen gaan goed op school, een nieuwe baan voor mij, een nieuwe baan voor mijn man. Maar als ik aan de toekomst denk overvalt me zo'n onvoorstelbare moedeloosheid. Hoe lang moet dit nog zo? Ik beleef wel plezier aan bepaalde momenten, maar ik mis mijn toekomst. En hoezeer 'men' ook beweert dat je vooral in het nu moet leven, een beetje dagdromen en plannen maken voor de toekomst, dat hoort er toch gewoon bij? Ik kan het niet meer. Ik ploeter maar een beetje van dag tot dag. Niet teveel aan vroeger denken, dan stort ik in. Niet aan de toekomst denken, dan raak ik van slag.

Ik denk dat veel mensen het idee hebben dat het best goed met me gaat. Dat willen ze ook denken. Ik heb een nieuwe baan, ben bezig meer voor mezelf te gaan werken. Ik doe vrolijk en gezellig, ga naar de kapper en koop eens wat nieuws.

Maar de echte bezieling, het enthousiasme, die ontbreekt. Het kan me ook niet echt veel schelen. Het leven is niet leuk. Het leven wordt niet meer leuk. Helaas. En: nou én.

Ik hoop dat ik ook op een dag met mijn vuist op tafel kan slaan en zeggen: 'Nu moet het weer leuk worden!' Dat het me écht wat kan schelen. Dat zou fijn zijn.


Cato is in augustus 2012 overleden aan een zeldzame ziekte die zich
enkele maanden eerder openbaarde. Ze is zeven jaar geworden.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten