Op een dag realiseerde ik mij dat ik weer vrij was. Niet vrij van verdriet. Niet vrij van verlangen. Niet vrij van gemis. Maar vrij van ontwijken en vermijden. Sinds het overlijden van Justin heb ik enorm veel vermeden: mensen, situaties, plekken, geluiden, geuren, foto's, herinneringen... Ik ging amper nog naar verjaardagsfeestjes, meed het gespreksonderwerp 'kinderen', maakte geen afspraken meer met bepaalde vrienden, reed met een grote boog om speeltuinen heen, wilde nooit meer naar Frankrijk op vakantie, verstopte mijn fotoboeken, kon geen kleuterliedjes verdragen, werd misselijk van geurkaarsen, raakte geen kledingrek met maat 116 meer aan, was altijd alert en aan het bedenken of ik 'het erover zou gaan hebben', schrok van elke sirene, was allergisch voor happy families op het strand, de camping en de straatborrel, durfde geen video's van Justin te bekijken, had een hekel aan de zomer met al die blije mensen, ging niet meer naar kermissen of jeugdtheater, stopte met zingen, telde altijd uit hoeveel leden een gezin bestond, keek geen nieuws meer en verafschuwde de ballenbak.
Maar dat is dus voorbij. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik kan 'ermee omgaan'. Ik doe weer alles, zonder er van tevoren (te veel) over na te denken. Ik vermijd niet. Ik ontwijk niet. Ik ben vrij.
