Waarom zet het overlijden van je kind de relatie zo onder druk? Hoe kun je voorkomen dat je keihard uit elkaar groeit en nóg een verlies te verwerken krijgt, namelijk een echtscheiding?
In het boek
Verschil mag er zijn van
Martine F. Delfos, las ik een interessant antwoord op de eerste vraag: hormonen. Het overlijden van je kind is een zeer stressvolle gebeurtenis. Stress is in feite de toestand waarin men zich in geval van gevaar bevindt. Bij gevaar wordt in de hersenen een signaal afgegeven tot het produceren van (stress)hormonen en ontstaat in het lichaam een keten aan reacties. En dat heeft weer effect op ons gedrag. Mannen en vrouwen verschillen cruciaal op dit punt! Als je dit weet, kun je anders gaan handelen en elkaar aanvullen in plaats van afstoten en misschien een echtscheiding voorkomen.
Ik heb een paar alinea's uit het boek overgenomen en een paar stukjes samengevoegd. Neem even de tijd om ze te lezen, het is de moeite waard!
Stress drijft mannen en vrouwen uit elkaar
Wanneer mensen een belangrijke stress meemaken, vertonen ze hun voorkeursgedrag sterker. Dat betekent in een relatie dat het gedrag heel verschillend kan zijn onder verschillende omstandigheden. Door dit verschil in handelen van mannen en vrouwen bij stress serieus te nemen, kunnen we een aantal problemen tussen mannen en vrouwen beter begrijpen. We zien dit patroon (versimpeld tot: werken versus praten) vaak ontstaan wanneer mannen en vrouwen zich in stressvolle situaties bevinden. De meest pijnlijke daarvan is misschien wel het verlies van een kind, waarschijnlijk de zwaarste rouw die een mens kent. Het risico voor echtscheiding blijkt in deze situatie zeer groot. De aanleiding voor de scheiding is het uit elkaar drijven van mannen en vrouwen door de aard van hun reactie op de pijn van het verlies. Vrouwen nemen het mannen kwalijk dat zij in het werk 'vluchten' en niet meer over hun kind praten.
Een vader die zijn kind verloren heeft vertelt dat hij niet aan 'die praatgroepen' meedoet. Ik moet het doseren, zegt hij. Na een gesprek kan ik op mijn werk twee dagen lang geen deuk in een pakje boter slaan.
Vrouwen kunnen vaak onvoldoende inzien dat werken een - zinvolle - strategie is voor de man om zijn pijn om het verlies te verlichten, zoals voor de vrouw het praten deze functie vervult.
Het zijn twéé oplossingen voor het probleem, en niet één. In feite is het zelfs zo dat het twee stukjes zijn die samen de puzzel kunnen leggen.
Het is belangrijk om oog te hebben voor het feit dat het mannelijke gedrag ook een strategie is om niet ziek te worden, terwijl het door vrouwen vaak vertaald wordt als egoïstisch bezig zijn met hun eigen wensen, de vrouw in de steek laten en het verlies vergeten.
Mannen zeggen over hun vrouw in dergelijke situaties vaak:
Ze blijft erover bezig, ze blijft erover praten, dat is niet goed, daar wordt ze ziek van. En hij heeft gelijk. De vrouw wordt ziek omdat het praten zittend gebeurt en er te weinig adrenaline wordt omgezet, die de man met zijn activiteiten wel omzet. De vrouw zegt:
Hij vlucht in zijn werk; hij komt zichzelf nog wel tegen. En ook zij heeft gelijk. De man 'gebruikt' de adrenaline door zijn werken, maar hij bewerkt ondertussen niet het probleem en zo wordt hij overvallen wanneer hij door omstandigheden (werkeloosheid, pensioen) niet meer kan werken. De stress komt dan onbewerkt bloot te liggen en binnen korte tijd wordt de man vaak ernstig ziek.