Vandaag zijn Elio en ik met vriendinnen en hun kinderen naar een theatervoorstelling in Alphen geweest. Ik heb twee keer gehuild. Bij een mooi liedje met de titel mama en bij de dood van een spinnetje. Het overlijden en de begrafenis van de spin werden gedetailleerd uitgebeeld. We zaten op de eerste rij.
Het was best gezellig maar ook anders dan vroeger. Andere gespreksonderwerpen, andere invalshoeken. Het gaat bij ons, hier thuis, niet meer over de drukte die twee kinderen brengen, hun ruzietjes, de zorgen of de verdeling van taken tussen de ouders. Onderwerpen die altijd hoog op de agenda stonden, waar wij, moeders, eindeloos over konden praten. Ik had weinig zin om ergens over te beginnen. Was me ook erg bewust van het feit dat ik sowieso minder te melden heb dan voorheen. We maken gewoon minder mee, we trekken ons terug, en alles staat 'in het kader van'.
Justin lijkt soms zo ver weg. Hoe voelde hij in mijn armen? Hoe was het met twee kinderen aan tafel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten