ACTUEEL Ikje uit de NRC

Ikje

Dinsdag 10 mei 2022

Als kinderradioloog doe ik vandaag een echografie van de buik van een vierjarig jongetje in verband met buikpijnklachten. Zijn moeder zit ernaast en zijn zesjarige zusje staat dichtbij. Als ik begin te echoën kijkt iedereen aandachtig naar mijn scherm. 'Wat is dat?' vraagt het meisje keer op keer. 'Jij wil vast dokter worden,' zeg ik tegen het meisje. Ze knikt. 'En ik wil patiënt worden,' zegt haar kleine broertje.

Herma Holscher

Ik ben dol op Ikjes. De Ikjes-afscheurkalender hangt op de wc. Het Ikje van 10 mei ontroerde me. Daarom op dit blog.

Ikje is een rubriek in de NRC met lezers als auteur.
Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden.

ACTUEEL De Verwondering met Pauline Weseman

Ik kijk sinds een tijdje regelmatig naar De verwondering, een televisieprogramma waarin Annemiek Schrijver praat met gasten uit verschillende religieuze tradities met uiteenlopende maatschappelijke achtergronden. Ondanks dat ik niet gelovig ben, haal ik veel uit de gesprekken. Zo ook uit het gesprek met journalist Pauline Weseman.

Haar man Boudewijn overleed in 2013 aan kanker en Pauline (41) bleef achter met twee kinderen van zeven en negen jaar. Ze zocht naar grip, zette alles wat ze in haar leven had meegekregen in en ontdekte dat de troostwoorden die ze in haar (evangelische) jeugd had meegekregen niet werkten.

De volgende fragmenten en zinnen vind ik herkenbaar, verhelderend en bemoedigend:

We leven in een maatschappij waarin voortdurende gezegd wordt: “Het komt wel goed.” Maar het komt natuurlijk niet altijd goed.

Wat helpt wel? In eerste instantie helpt er niks. 

Het lijkt heel oneerlijk, waarom overkomt mij/ons dit? Het is eigenlijk juist het meest eerlijke omdat het kan iedereen overkomen.

Accepteren dat het leven niet maakbaar is. 

Ik heb veel gehad aan de metafoor van het doolhof om mezelf te kunnen én mogen zijn.

De weg naar de uitgang gaat via doodlopende wegen.

Je probeert in het leven steeds te doen wat goed is en wat je tot dan toe kunt zien.

Het helpt mij om het oordeel er een beetje af te halen, wat lucht toe te laten.

Eb en vloed. 

Het leven zwabbert. 

Uiteindelijk kom je er toch wel!

Er zijn veel taboes rondom rouw. Maar: niet alles is erg, en ook niet de hele tijd...

Het heeft me ook veel zelfvertrouwen gegeven.

Zoeken, waar vind ik het dan? Is het nog ver? Moe zijn van het zoeken.

Ongelooflijk eenzaam proces.

Maar de enige weg is rechtdoor, je moet door, je kunt niet meer terug.

Mijn aller diepste punt was ook mijn omwenteling.

Ik ben er nog, er staat niets meer, maar ik ben er nog. 

Ik doe dit. 

Ik kan dit. 

Ik weet nog niet hoe, maar ik ben er nog. 

Vanuit het sterven kan iets ontkiemen. Er komt iets nieuws naar voren.

Het begint vanuit het verlatene. 

Laat je leven niet leiden door de beperkingen. Het leven gaat gewoon door.

De ankerpunten zijn de dingen die jouw leven van waarde maken. Niet de beperkingen. Anders zit je steeds in de wachtkamer, terwijl het leven nu is.

Mooi en een absolute aanrader voor iedereen die daartoe de gelegenheid heeft:

Pauline heeft haar man Boudewijn vijf uur lang geïnterviewd om antwoorden te verzamelen op vragen die de kinderen later ooit misschien gaan stellen. Deze vragen heeft ze verzameld bij mensen die jong hun vader verloren.

Bekijk de aflevering hier:
https://www.npostart.nl/de-verwondering/07-03-2021/KN_1725070

ACTUEEL : Nabij - 40 jaar OOK (Ouders Overleden Kind)

Tweeduizend twee 

Achttien jaar geleden kwam er een jaartal bij het rijtje jaartallen dat een mens zoal paraat heeft. Je geboortejaar, en dat van je ouders en je kinderen. Het jaar waarin je afstudeerde. Het jaar waarin je die onvergetelijke reis maakte. En dan is daar ineens dat jaar waarin je kind doodging. In eerste instantie een heel gewoon jaar, niet opzienbarend anders dan andere jaren. Je was je er ook totaal niet bewust van dat je je in een verschrikkelijk jaar bevond. Dat was het namelijk ook nog niet. Tot op de dag dat je kind out of the blue doodging.

Hij voelde zich niet helemaal lekker, had waarschijnlijk wat last van de lange autorit vanuit Frankrijk. Ga maar lekker slapen mannetje. Rustig aan. Met een washandje en een waterijsje op de bank. Geen alarmerende signalen. Gewoon terugkomen van vakantie, uitpakken, opruimen, wassen draaien, praatje maken met de buren. Beetje verhoging, beetje spugen, niets ernstigs. En de volgende dag, ergens in de middag, sta je naast het ziekenhuisbed waarin je prachtige kind onder een wit laken ligt. Z’n hoofd nog zichtbaar, z’n ogen op een kiertje na gesloten. Er is geen enkele twijfel mogelijk. Hij is dood. Je hebt de longen uit je lijf geschreeuwd toen de verpleegkundigen het nieuws brachten. Neeeeeeeeeeeee! Hoe kan het dat je het niet doorhad? Waar ging het mis? Maar vooral: deze pijn is ondraaglijk.

Tweeduizend twintig

Achttien jaar later is 2002 het getal dat je leven verdeelt in vóór en na. Het staat dominant bovenaan het lijstje jaartallen. En doet alle jaartallen verwateren, zelfs het geboortejaar van je zoon. Want: was het nou ‘95 of ‘96? Het doet er niet toe. Justin is al veel langer dood dan hij geleefd heeft. Hij is een tijdloos bijna-vierjarig-jongetje geworden dat ongrijpbaar door alle herinneringen heen zweeft. Er is geen begin en geen eind meer. Hij is overal en nergens. De pijn is mild en hoort erbij. Wat onmogelijk leek is toch gebeurd: je kunt metzonder hem leven en zelfs weer gelukkig zijn.

Lieve ouders van een overleden kind, we delen een groot verdriet. We zijn de ouders die we niet willen zijn: ouders van een overleden kind. OOK maakt het mogelijk dat we elkaar vinden en met elkaar oplopen. Net zolang totdat we het weer op eigen kracht kunnen. Want dat kunnen we!

Dankjewel OOK. 

ACTUEEL Geeft geld troost?

Ikea betaalt 41 miljoen euro aan de ouders van Jozef Dudek die in 2017 overleed doordat ladekast Malm op hem viel.

Jozef woonde in Californië en was twee jaar oud toen het gebeurde.
IKEA had Malm teruggeroepen, juist vanwege dat omvalgevaar.
Maar dat wisten de ouders niet. Zeggen ze.
IKEA had de ouders ook niet rechtstreeks benaderd om het omvalgevaar te melden, bijvoorbeeld met een e-mail, of telefonisch (als IKEA over die gegevens had beschikt).
Anders hadden ze de kast natuurlijk teruggebracht naar de winkel. Of vastgeschroefd aan de muur. Of in de kelder gezet. Of naar het grof vuil gebracht.
Maar ze wisten het dus niet.
En daardoor is hun kind dood.

Maar is dit zo?
Is Jozef dood omdat zijn ouders niet wisten dat de kast om zou kunnen vallen?

Ik denk het niet.
Ik denk dat het pure pech is.
Ongelooflijke pech.

Malm had ook niet kunnen vallen.
Er was misschien een groter risico omdat de kast ten onrechte niet verankerd was. Maar niet alle onverankerde Malm kasten vallen om.
En Jozef had ook niet in de buurt kunnen zijn toen de kast viel.
En het is zelfs denkbaar dat de ouders niets of te laat iets gedaan hadden als ze wél hadden geweten dat de Malm makkelijk omvalt.

Natuurlijk begrijp ik dat de ouders IKEA hebben aangeklaagd.
Er viel IKEA iets te verwijten.
En het is niet de eerste keer dat een jong kind overlijdt door een vallende ladekast van IKEA.

Het had niet mogen gebeuren.

Maar het is gebeurd en het zal waarschijnlijk nog wel een keer gebeuren.
En nog een keer.

En als Jozef op dat compleet verkeerde moment niet op die plek was geweest en niet was overleden, hoe zou het nu zijn geweest met hem?

We weten het niet.
En we zullen het ook nooit weten.

Het leven is grillig.

IKEA had zorgvuldiger moeten handelen, zeker.
Maar hoe we ook proberen om alles zo veilig mogelijk te maken, er zullen altijd kinderen (en mensen) overlijden door pech.
Door op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn.
Door geboren te worden met genetische defecten.
Door besmet vlees te eten.
Door een ziekenhuisbacterie.
Door een ongeluk, een fout, een vergissing, een overschatting enzovoort.

Ik schrijf dit stukje omdat ik bij het lezen van de kop van het artikel meteen dacht: wat moet je met die 41 miljoen euro? Zou dat geld de ouders minder verdrietig hebben gemaakt? Kan geld troosten? Wat hebben ze ermee gedaan?

Het gemis van Jozef zal er niet minder om zijn.

ACTUEEL Documentaire KYAN - de impact van het overlijden van je broertje

Twee jaar na het starten van de crowdfunding is de documentaire KYAN klaar! Omdat ik ook een bescheiden bedrag heb gedoneerd, was ik samen met Elio aanwezig tijdens de première op 15 september in de Verkadefabriek in Den Bosch. Het was mooi, spannend, ontroerend en er is menig traan gelaten.

Elio zei direct na afloop: "Ik herken zo veel."

Een openhartig, eerlijk en waardevol document over rouwverwerking.

De documentaire is online te bekijken (zie onderaan).

KYAN
Devin was pas 5 jaar oud toen zijn broertje overleed. Nu, ruim 22 jaar later, wil hij weten hoezeer de dood van Kyan zijn karakter heeft beïnvloed.

Devin vraagt zich af wat er toentertijd gebeurd is en waarom er nooit over gesproken is binnen zijn gezin. Geholpen door een rouwtherapeute, gespecialiseerd op het gebied van gezinnen met een overleden kind, gaat hij op zoek naar antwoorden en probeert hij te ontdekken wat voor gevolgen het overlijden van zijn broertje heeft gehad op de rest van zijn leven.

In deze intieme, persoonlijke documentaire is de kijker getuige van Devin’s onderzoek, dat gefilmd wordt door zijn liefdespartner Baue. Een onderzoek naar de effecten van het overlijden van Kyan in 1995. De effecten op hem, het gezin waarin hij is opgegroeid en zijn relatie. De kijker ziet hoe Devin nu in het leven staat en hoe hij omgaat met zijn relatie. Maar ook hoe het gezin is omgesprongen met het overlijden van Kyan, welke sporen het heeft nagelaten en hoe zijn dood de gezinsdynamiek heeft vormgegeven.

Bekijk de Trailer
Bekijk de Documentaire KYAN (met de kortingscode Elio krijg je € 2 korting!)

ACTUEEL Zondag 9 december Wereldlichtjesdag

Op Wereldlichtjesdag staan we stil bij onze overleden kinderen die we meedragen in ons hart en in verbondenheid in het licht zetten.

Jaarlijks, op elke tweede zondag in december, wordt Wereldlichtjesdag gehouden. Op deze dag steken mensen over de hele aarde om 19.00 uur kaarsen aan ter nagedachtenis aan alle overleden kinderen.

De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben. Daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet. De Wereldlichtjesdag-bijeenkomsten worden veelal door ouders georganiseerd die lotgenoot zijn.

Op dit moment zijn er 90 locaties bekend waar in Nederland licht wordt ontstoken voor overleden kinderen en dit aantal groeit bijna dagelijks. 

Alle locaties en tijdstippen zijn te vinden op de website van OOK (Ouders van Overleden Kinderen).

ACTUEEL: Het bakfietsongeluk in Oss verwoord door Nynke de Jong, AD

Column Nynke de Jong, AD, 21 september 2018

Het verschrikkelijke ongeluk met de bakfiets van een kinderdagverblijf in Oss beroert heel Nederland. Wij vroegen onze columniste Nynke de Jong, zelf moeder van jonge kinderen, het onmogelijke: kun je hiervoor woorden vinden?

Gisterochtend bracht ik onze kinderen naar het kinderdagverblijf. Het was een feestelijke dag, want het was de dag van de leidster. De oudercommissie had vlaggetjes opgehangen. Er hingen overal tekeningen van de kinderen, met daarop complimentjes voor de juffen. Ik had kleine cadeautjes gekocht. Janne overhandigde ze plechtig aan haar leidsters, en aan die van Abe. Ik vertelde ze erbij hoe blij we met ze zijn. Wat voor fijne plek onze kinderen er hebben. Ze worden overladen met aandacht en met energie. Ze leren er zo veel.

‘Juf Elize en juf Ligita ook lekker slapen?’ zegt Janne elke avond, wanneer ze in bed ligt.

Zo groot is de genegenheid.

Terug naar gisterochtend. Abe kreeg een kus. Ik liet hem achter in de armen van de juf. Ik las met Janne nog een boekje, en daarna ging ze met haar klasgenootjes spelen. Ouders liepen in en uit, kinderen showden trots de knutselwerkjes die ze voor hun juffen hadden gemaakt. Hier nog een aai over de bol. Daar nog een knuffel. ‘Fijn dat je er bent!’ “Werk ze allemaal!’

Een doodnormaal tafereel.

Tot het nieuws uit Oss bekend werd.Een ongeluk met een trein en een elektrische bakfiets. De bakfiets was op weg van de voorschoolse opvang naar de basisschool. Vier kinderen dood. De leidster en een kind zwaargewond.

Ouders hebben een telefoontje gekregen met het ergste nieuws denkbaar. De familie van de leidster hoorde dat ze in het ziekenhuis lag te vechten voor haar leven. Er is een machinist die dit heeft zien gebeuren. Omstanders die dit nooit meer van hun netvlies krijgen.

Ik dacht aan hen allemaal. Maar ik dacht het meest aan de ouders, die ’s ochtends hun kinderen vrolijk naar de buitenschoolse opvang brachten, en die ze nu nooit meer levend in hun armen zullen hebben. En telkens wanneer ik op Twitter of Facebook keek, zag ik bij iedereen hetzelfde ongeloof over wat er is gebeurd. En bij iedereen hetzelfde verdriet, dat zich als een bal in je maag nestelt. Verdriet voor families die je niet kent, maar die iets hebben meegemaakt wat iedereen had kunnen overkomen, en wat iedereen vreest.

Een kind zorgt ervoor dat je ineens een liefde voelt die zo allesomvattend is dat je hem nooit helemaal kunt bevatten. De liefde dringt door tot in de kieren van je hart. Hij overweldigt je, maakt dikwijls de rest van de wereld tot bijzaak. Gaat het goed met de kindjes? Dan gaat het verder ook goed. Liefde, de rest is ruis. Maar tegelijkertijd maakt zo’n kind ook een luikje in je hart. Een deurtje dat je nooit open wilt doen. Want daarachter huist de angst. Angst dat het fout kan gaan. Dat iemand je kind iets kan aandoen. Dat er slootjes zijn waar ze in kunnen kukelen, automobilisten die ze over het hoofd zien, balkons waar ze vanaf kunnen vallen.

Die angst alleen al is te veel. Je moet het luikje dichthouden, want je wordt al radeloos bij het idee.

Het nieuws van het ongeluk in Oss zet even alle luiken open. Omdat het zo’n vreselijk willekeurig drama is. Die elektrische bakfietsen zie je inmiddels in alle steden rijden. Kinderen met vrolijke hesjes aan in de bak, op weg naar een speeltuin of een kinderboerderij. De leidster staand achter het stuur. Het gezellige schoolreisjesgevoel dat daar van uitgaat.

Zoveel ouders hebben hun kinderen gisterochtend naar het kinderdagverblijf of de voorschoolse opvang gebracht. Zin in de dag, zin in nieuwe avonturen. En ’s avonds konden we de kinderen ongeschonden ophalen. De kinderen moe, met rode blossen op de wangen en met honderden verhalen over hun dag.

Er zijn ouders in Oss die hun kinderen nooit meer zo zullen zien.

Het peilloze verdriet dat die ouders moeten voelen, daar kan ik me geen voorstelling van maken. Mijn hart spat al uit elkaar bij het idee.

Heb lief, lieve mensen. De rest is ruis. 

Op donderdagochtend 20 september 2018 brengt een begeleidster vijf kinderen met een elektrische bakfiets van de kinderopvang naar school. Ze schiet bij een bewaakte spoorovergang onder de spoorbomen door, precies op het moment dat er een trein voorbij rijdt. Vier kinderen van 4, 4, 6 en 8 jaar overlijden, een kind van 11 belandt zwaargewond in het ziekenhuis, net als de begeleidster zelf. 

ACTUEEL Film KYAN wordt gerealiseerd (mede) dankzij crowdfunding!

Devin Stuiver was pas 5 jaar oud toen zijn broertje overleed. Nu, ruim 22 jaar later, wil hij weten hoezeer de dood van Kyan zijn karakter heeft beïnvloed. Daarom gaat hij een documentaire maken. 

Devin heeft samen met Baue van Leyden fimproductiebedrijf Spekkoper Films. De tijd is rijp om dit beladen onderwerp aan te pakken. Daar is geld voor nodig! Door middel van crowdfunding hoopten ze € 12.000 op te halen. En dat is gelukt, er is zelfs € 15.101 gedoneerd! De film gaat dus gerealiseerd worden.

Crowdfunding

"Het maken van een documentaire kost veel geld. Naast dat we zelf een grote investering doen, hebben we meerdere bedrijven bereid gevonden om ons te steunen. Voor het resterende bedrag hebben we crowdfunding opgestart bij Cinecrowd! Wij - en iedereen die bijdraagt aan de film en ons steunt op financiele of morele wijze - zijn vastbesloten een mooie, intieme, waardevolle documentaire te maken en hopen dan ook heel erg dat jullie ons willen steunen zodat we dit project tot een goed einde kunnen brengen."

Niet vanuit het standpunt van de ouders, maar vanuit de broer(s) en zus(sen)

"Met deze documentaire willen ze er zijn voor mensen die opgroeien of zijn opgegroeid in dezelfde situatie als Devin. Veruit de meeste literatuur en documentaires die over dit onderwerp gemaakt zijn, vertrekken vanuit het standpunt van de ouders. Aangetoond is dat dit rouwproces voor kinderen gecompliceerd is en er reële kansen bestaan dat dit verlies impact heeft op hun verdere leven. Een documentaire die dit blootlegt zou lotgenoten kunnen helpen dit bespreekbaar te maken en met deze situatie om te gaan."

ACTUEEL: Tommy Wieringa geeft woorden aan verdriet

Deze post staat vandaag, 13 oktober 2017, op de website van het AD.

Het lichaam van de 25-jarige Anne Faber is gisteren na een zoektocht van dertien dagen gevonden. Het ging de afgelopen dagen zoveel over de verdachte, dat we Tommy Wieringa vroegen iets te schrijven over het slachtoffer.

Iemands dochter

'We zijn voorzichtig met onze dochters. We fietsen met ze naar school, we roepen dat ze rechts van de weg moeten blijven en niet zo moeten slingeren. We brengen hun vriendinnetjes veilig thuis, zoals ook onze eigen dochters veilig thuisgebracht worden. We hangen ze waarschuwingen om als sieraden – niet voor het boze oog maar voor mannen, vooral mannen. In het leven van onze dochters is de gewelddaad vaak een man. Wie dochters heeft, ziet de wereld plots uiteenvallen in slachtoffers en daders.

We zijn voorzichtig met onze dochters.

Maar ze groeien bij je vandaan, net zolang tot ze je niet meer kunnen horen. Ze fietsen nu rond zonder jouw stem in hun rug. Pas in hemelsnaam op, zeg je in de stilte van je gebeden, pas in hemelsnaam op.

Zij zijn allang blij dat ze van onze zorgen zijn verlost. De waarschuwingen, de bezweringen, al die scenario’s. Ze willen vrij zijn en onbezorgd. Zo moeten ze door de wereld kunnen fietsen, en schuilen voor de regen zonder dat iemand met duisternis in zijn hoofd ze opwacht.

We zijn voorzichtig met onze dochters. Wees voorzichtig met onze dochters.'

Anne Faber

ACTUEEL Lieve Tijn - brief van Youp van 't Hek

Lieve Tijn, 

Hier een brief van je vriend Youp. Een moeizaam epistel, want het huilen staat me nader dan het schrijven. Maar ik wil deze brief aan je kwijt. Sterker nog: ik moet hem schrijven. Omdat ik je wil bedanken voor alles wat jij als zesjarig mannetje deze oude cabaretier hebt geleerd.

Het begon in december toen je samen met je vader aan de brievenbus van Het Glazen Huis klepperde. Je bood aan om nagels te gaan lakken. In ruil voor geld. Geld voor het Rode Kruis. Voor kinderen met longontsteking. Terwijl je zelf ziek was. Doodziek. Geen longontsteking. Sinds mei wist je dat je kansloos was. Maar daar had je letterlijk lak aan.

Een paar dagen later hoorde ik jouw dokter op de radio en hij legde kalm uit wat hersenstamkanker precies inhoudt. Ik huiverde en een paar weken later zat ik bij hem in de VU. Omdat ik iets wilde doen. Iets moest doen. Kwam door jou kleine held. Ik wilde ook nagels lakken. Maar dan op mijn manier.

Dankbaar dat je me iets heel belangrijks geleerd hebt, namelijk dat je stinkend rijk wordt als je iets voor niets doet.

Al gauw had ik een groep vrienden en kennissen bij elkaar voor een actie. Nog nooit heb ik een club aardige mensen zo idioot hard zien werken. Aan filmpjes, muziekjes, radiospotjes, televisiecommercials, nagellakpotjes en alles wat bij zo’n actie komt kijken. We wilden een miljoen voor een speciale robot die als enige de ingewikkelde medicijnen aan dit soort patiëntjes veilig kan toedienen. Het eerste geld voor het financieren van de potjes hadden we snel bij elkaar. Gewoon al mijn radeloos rijke vrienden benaderd. En dat zijn er best veel. Niemand weigerde. Oké eentje. Die schreef een chagrijnige brief. Maar verder geen wanklank. Kwam door het toverwoord Tijn. Je was de held van iedereen. Zonder dat je het zelf wist heb je zoveel mensen geïnspireerd. Zelfs keiharde zakenmensen werden als was bij het horen van je naam en verdubbelden de toegezegde donatie.

Toen kon de echte actie beginnen. De titel was lakdoortijn.nl! Tientje voor Tijn. In ruil kreeg iedereen een potje nagellak in een van jouw vier lievelingskleuren. Ik twitterde mij een tennisarm, vertoonde me net als ambassadrice Wendy van Dijk een paar keer op de televisie en we zagen met zijn allen hoe het miljoen gestaag dichterbij kwam. Allemaal door jou lieve Tijn. Door jou en niemand anders. Jouw instelling. Jouw les aan ons hoe we in het leven horen te staan.

Ook Radio 3FM deed nog een keer fanatiek mee en donderdagmiddag rond twaalven haalden we het beoogde streefbedrag. Een miljoen dus.

Champagne? Nee. Ik zat op een Frans strandje en zag in de branding van de oceaan allemaal kinderen spelen. Kinderen van zes, zeven jaar oud. Allemaal Tijntjes. Likkend aan een waterijsje, druk met een schep in de weer, fanatiek achter een bal aan. Zo speelde jij een jaar geleden ook nog lieve Tijn.

Ik dacht aan een paar weken eerder. De laatste keer dat we elkaar zagen en jij mij alle roofvogels leerde. En dat ik prikloze Fanta voor je mocht halen. En dat alle mensen bij alle speeches moesten janken. Om jou lieve Tijn. En om je ouders en je broertje. Om alles.

Toen ik vrijdagochtend vroeg hoorde dat je was overleden dacht ik maar één ding: de schat heeft het zelf geregisseerd. Zijn miljoen voor zijn vriendjes en vriendinnetjes is binnen. Dus vond je dat je wel kon gaan.

Ik vroeg me even later af of de hemelpoort een brievenbus heeft en of jij, mijn kleine held, daar hebt staan klepperen en hebt aangeboden om alle nagels te lakken. Ook die van god zelf.

En misschien heb je de klauwtjes van god al gekleurd. Wat waren zijn of haar voorkeuren? Rood? Blauw? Of kon het God gewoon niks schelen?

Heb je terwijl je god lakte nog kunnen vragen waarom jij hier zo vroeg weg moest van de aarde? Je hebt toch niks misdaan? Integendeel zou ik willen zeggen. En heb je aan god kunnen vragen hoe hij of zij eigenlijk heet? Jaweh? God? Allah? Of gewoon Kees?

Lieve Tijn, ik ga je missen en ik ben je dankbaar. Dankbaar dat je me iets heel belangrijks geleerd hebt, namelijk dat je stinkend rijk wordt als je iets voor niets doet.

Lieve wonderheld van ons allemaal, we gaan je nooit, maar dan ook nooit vergeten.

ACTUEEL Brief aan Justin voor de website van Ik mis je

Bij het televisieprogramma Ik mis je horen sinds september 2016 ook een website en een Facebook-pagina met daarop onder andere brieven, artikelen en ervaringsverhalen. Aan mij de vraag of ik voor de rubriek ‘Brief aan…’ iets wilde schrijven. 'Bijvoorbeeld over hoe jullie band was, hoe u verder bent gegaan na het verlies, of wat u hem of haar nog graag zou willen vertellen.' Een brief aan Justin dus.

Eerlijk gezegd was ik niet meteen enthousiast. Ik heb al zoveel geschreven. Over hem, aan hem. Wat viel er nog toe te voegen? Elk jaar schrijf ik een paar regels in Het boek Justin. Een prachtig handgemaakt liber amicorum dat hij van opa en oma heeft gekregen. Welgeteld 23 bladzijden zijn gevuld tijdens zijn leven, de overige bladzijden na zijn overlijden. Gedurende de dagen dat hij thuis opgebaard lag hebben veel mensen er iets in geschreven. Maar ook in de jaren erna. Ik heb er brieven, gedichten en een paar kaarten in geplakt. En ik schrijf dus elk jaar op zijn sterfdag en zijn verjaardag. Het is een heel bijzonder en intiem boek. Iedereen mag het lezen, maar de inhoud blijft offline.

Ineens herinnerde ik mij een brief die ik voor het magazine to Be had geschreven. Een brief aan Justin. Dat bleek in 2012 geweest te zijn. Ik herlas hem en dacht: ik zou nu exact hetzelfde schrijven. Waarom deze brief niet plaatsen? Dat vond de redactie ook! En nu staat de brief dus op de website van Ik mis je. Met een van mijn meest dierbare foto's, genomen ongeveer een week voor zijn overlijden. Voor het eerst online. 

ACTUEEL Wereldlichtjesdag 2016

Elke tweede zondag van december is het Wereldlichtjesdag. Om 19.00 worden kaarsen over de hele wereld aangestoken om overleden kinderen te herdenken. Een mooi moment om even stil te staan bij het boek Mijn optimistje - overleven na de dood dat donderdag 15 december uitkomt.

Angela Brandsma (41) heeft het geschreven. 'Het begon als een blog om mensen op de hoogte te houden en het ontwikkelde zich geleidelijk tot een onmisbare uitlaatklep voor mijn emoties.' Angela is single. Via een donor werd ze moeder van George. George is helaas maar drieënhalve week oud geworden. Hij wordt op 6 november 2015 met een keizersnee gehaald, na een zwangerschap van 36 weken. Op 30 november overlijdt hij in haar armen.

Direct nadat ze bevallen was, stroomden de berichten binnen. Ze is gaan bloggen om iedereen van informatie te kunnen voorzien. 'Ik schreef hoe ik het beleefde. Soms meerdere keren per dag. Mensen deelden het en volgden me, ik had dagen met meer dan 1400 lezers. In het begin was ik mij daar helemaal niet bewust van. Ik was bezig met mijn zoon en vocht met hem voor zijn leven. Na zijn overlijden ben ik doorgegaan met schrijven. Ik wilde het verhaal 'afmaken'. Het schrijven hielp, het is een manier om erkenning te krijgen en herkenning te bieden.'

Het boek is een bundeling van gepubliceerde en ongepubliceerde blogposts. 'Natuurlijk vind ik het spannend. Het is een rauw verhaal. Persoonlijk en taboedoorbrekend. Ik ken geen andere single moeders van een overleden (donor)kind. Uit de vele reacties op mijn blogs blijkt dat mensen er steun uit halen. Dat is ook de reden om er een boek van te maken. Mensen willen het graag als één geheel lezen. Misschien kan ik er wat begrip mee kweken. En ik ben blij dat iedereen George op deze manier kan leren kennen!'

Het boek is te bestellen via: mijnoptimistje.nl en is vanaf 15 december verkrijgbaar bij Van der Velde boeken in Sneek (de woonplaats van Angela) en het UMCG.

ACTUEEL 26 november bijeenkomst voor ouders van een overleden kind (OOK) in Den Haag

Zaterdag 26 november is er weer een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind in Den Haag, georganiseerd door OOK, Ouders Overleden Kind.

"Je kind verliezen. Alleen als je het zelf meemaakt, kun je begrijpen hoe dat is. Tijdens de inloopmiddag kun je in contact komen met andere ouders die een kind verloren hebben. Wij helpen onszelf en elkaar bij dit immense verdriet. Herkenning, troost en perspectief vormen het uitgangspunt. Je kunt terecht met je verhaal, keer op keer. Alleen luisteren mag ook. Altijd informeel en veilig. Wanneer jij er behoefte aan hebt."

Datum
zaterdag 26 november

Tijd
14:00 - 16:00 uur (zaal open om 13.30 uur)

Locatie
Inloophuis Haaglanden
Mexicosingel 52

Den Haag

Elk ouder is welkom, ook als je geen lid bent van OOK.

ACTUEEL Ik mis je op NPO2 met een item over Justin

In 2017 benaderde de EO mij. Of ik mee wilde doen aan het programma Bakkie Troost. Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel en het leek mij dus geen goed idee om over Justin te vertellen met een camera op mij gericht. Nou vind ik dat sowieso geen goed idee. Het vertellen wel, maar het vastgelegd worden niet. En mezelf terugzien al helemaal niet.

Maar ik heb een bescheiden missie: af en toe aandacht besteden aan het zijn van een ouder van een overleden kind. Dat is namelijk niet zo makkelijk. Hoe moeilijk dat is, weten alleen ouders van een overleden kind. Dat kan niemand anders zich voorstellen. Gelukkig maar. Want dat hoeft ook niet. Je hoeft het niet zelf meegemaakt te hebben om te kunnen troosten. En troost hebben ouders van een overleden kind nodig. Een fijne, eenvoudige vraag is: "Vertel eens wat over je kind."

Ouders van een overleden kind hebben het ook nodig om serieus genomen te worden. Ze zijn minder kwetsbaar dan je denkt. Spaar ze niet te veel, vertel over de dingen die jou bezighouden, ook al lijken dat mini-problemen in vergelijking met zo iets groots als de dood van een kind. Als je die vergelijking namelijk steeds maakt, vertel je zelden nog wat. Dat is pas erg. Daarmee sluit je de ouder buiten. En de ouder voelt zich al zo losgerukt uit het normale leven.

Dus daarom heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb Hella van der Wijst op een mooie middag in juli bij het grafje van Justin verteld over hem en mij en ons, met een cameraploeg op een paar meter afstand. Ik heb geen idee wat ik allemaal gezegd heb en vind het doodeng om zaterdag naar Ik mis je te kijken (zo heet het programma nu). Maar ik heb het met liefde gedaan voor alle ouders van een overleden kind en hun naasten.

PS: dank Hella, Marlien en het team voor de mooie middag. Jullie waren heel respectvol en warm!

Ik mis je - zaterdag 15 oktober 2018 (klik op deze tekst en bekijk het fragment)

ACTUEEL Nieuwe website Ouders Overleden Kind

Lieve lotgenoot,

De afgelopen maanden is hard gewerkt aan een nieuwe website voor de vereniging. Met als doel een eigentijds platform te creëren dat herkenning, troost én perspectief biedt. Voor huidige leden en nieuwe lotgenoten.

De nieuwe website is gelanceerd. Je bent van harte uitgenodigd om een kijkje te nemen op www.oudersoverledenkind.nl.

Via de website en de maandelijkse digitale nieuwsbrief kun je op de hoogte blijven van het laatste nieuws en aankomende bijeenkomsten. In het blog lees je verhalen van lotgenoten, boekrecensies en informatieve of inspirerende artikelen.

ACTUEEL : Troostgoed 'Wat doen we met de spullen?'

’Wat doen we met de spullen?’ Na het overlijden van een dierbare komt iedereen voor die vraag te staan. Oma’s zelf geborduurde schilderijtjes… Vaders favoriete overhemd en stropdas… Het knuffeltje van je dochter… Veel van deze spullen hebben een bijzondere emotionele waarde. Ze brengen mooie en fijne herinneringen met zich mee. Maar wat doe je ermee? Door die spullen een mooie nieuwe vorm te geven, kunnen ze hen die er niet meer zijn een beetje dichterbij brengen.

Machteld de Jong van Troostgoed maakt er iets heel moois van!

"Ik denk graag met u mee over een nieuwe bestemming van kleding. Na de uitvaart maakte ik voor de zus van mijn vriend een tas van zijn oude spijkerbroek, zijn T-shirt en zijn oude slaapkamergordijn. Ik borduurde er ook een klein duifje op, omdat de duif rond zijn overlijden een symbolische betekenis voor ons kreeg. Voor zijn vader maakte ik een schort met daarop één van zijn uitspraken. En voor zijn twee zoontjes maakte ik schooltasjes van de spijkerbroek, zodat ook zij hun papa nog een beetje bij zich dragen. Zo ziet u, de mogelijkheden zijn eindeloos."

ACTUEEL Bijeenkomst voor ouders van een overleden kind zaterdag 13 december in Den Haag

Beate Matznetter, psychologe en auteur van Samen verder na het verlies van een kind (Ten Have, 2014), zal de inleiding verzorgen.

Na de dood van haar zoon Jorin in 1995, zeven maanden oud en de helft van een tweeling, is Beate zich gaan specialiseren in het begeleiden van mensen na verlies. Voor haar boek heeft ze acht ouderparen en één, uiteindelijk gescheiden, moeder geïnterviewd. Beate zal met warmte en humor vertellen hoe zij en haar man tot op de dag van vandaag omgaan en zijn omgegaan met hun verslagenheid en de crisissen in hun relatie. Ook vertelt ze wat de andere ouderparen haar geleerd hebben. Het is de intentie van Beate om de ouders gesteund en met nieuwe inspiratie de kersttijd tegemoet te laten gaan.

Deze bijeenkomst wordt georganiseerd door de Vereniging ouders van een overleden kind (VOOK), regio Zuid-Holland Leiden - Den Haag.
De bijeenkomst is gratis, zowel voor leden als niet-leden!

Zaterdag 13 december 2014

aanvang:     14.00 uur
zaal open:   13.30 uur
einde:          16.00 (uitloop mogelijk)

locatie: Inloophuis Haaglanden
             Mexicosingel 52
             2548 HB Den Haag

Voor meer informatie zie: website van VOOK

ACTUEEL Verdriet, liefde en troost in beelden

Ik gebruik Pinterest om mijn leven zonder Justin in beelden te 'vangen'.

Mooie plaatjes geven mij troost!
En Pinterest biedt toegang tot eindeloos veel moois.
Maak zelf ook een board. Het is gemakkelijk.
Hieronder een voorbeeld van een foto die ik gevonden heb via Pinterest.

ACTUEEL Aflevering van Kruispunt over verlies van een kind

Kruispunt: Verlies van een kind (2 febr. 2014)  (klik op deze link)

Ieder jaar overlijden er in Nederland ongeveer 400 kinderen aan de gevolgen van een ongeval.

Stichting Lost a Child wil andere ouders bijstaan die door een noodlottig ongeval een kind verliezen.

Kerst 2013

Ik wens jullie allemaal warme kerstdagen!