Tweeduizend twee
Achttien jaar geleden kwam er een jaartal bij het rijtje jaartallen dat een mens zoal paraat heeft. Je geboortejaar, en dat van je ouders en je kinderen. Het jaar waarin je afstudeerde. Het jaar waarin je die onvergetelijke reis maakte. En dan is daar ineens dat jaar waarin je kind doodging. In eerste instantie een heel gewoon jaar, niet opzienbarend anders dan andere jaren. Je was je er ook totaal niet bewust van dat je je in een verschrikkelijk jaar bevond. Dat was het namelijk ook nog niet. Tot op de dag dat je kind out of the blue doodging.
Hij voelde zich niet helemaal lekker, had waarschijnlijk wat last van de lange autorit vanuit Frankrijk. Ga maar lekker slapen mannetje. Rustig aan. Met een washandje en een waterijsje op de bank. Geen alarmerende signalen. Gewoon terugkomen van vakantie, uitpakken, opruimen, wassen draaien, praatje maken met de buren. Beetje verhoging, beetje spugen, niets ernstigs. En de volgende dag, ergens in de middag, sta je naast het ziekenhuisbed waarin je prachtige kind onder een wit laken ligt. Z’n hoofd nog zichtbaar, z’n ogen op een kiertje na gesloten. Er is geen enkele twijfel mogelijk. Hij is dood. Je hebt de longen uit je lijf geschreeuwd toen de verpleegkundigen het nieuws brachten. Neeeeeeeeeeeee! Hoe kan het dat je het niet doorhad? Waar ging het mis? Maar vooral: deze pijn is ondraaglijk.
Tweeduizend twintig
Achttien jaar later is 2002 het getal dat je leven verdeelt in vóór en na. Het staat dominant bovenaan het lijstje jaartallen. En doet alle jaartallen verwateren, zelfs het geboortejaar van je zoon. Want: was het nou ‘95 of ‘96? Het doet er niet toe. Justin is al veel langer dood dan hij geleefd heeft. Hij is een tijdloos bijna-vierjarig-jongetje geworden dat ongrijpbaar door alle herinneringen heen zweeft. Er is geen begin en geen eind meer. Hij is overal en nergens. De pijn is mild en hoort erbij. Wat onmogelijk leek is toch gebeurd: je kunt metzonder hem leven en zelfs weer gelukkig zijn.
Dankjewel OOK.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten