DAGBOEK 29 augustus 2025

   23 jaar geleden

Straks ga ik naar Leiden. Het is mooi weer, ik neem de trein en wandel naar de begraafplaats. Het is altijd heerlijk om in de stad te zijn waar ik (hé wat toevallig!) 23 jaar met veel plezier gewoond heb. Bij de Zijlpoort, waar het grafje is, kwamen we zelden. Behalve dus toen, op die krankzinnige ochtend, toen we deze plek kozen om Justin te begraven. We hebben drie begraafplaatsen bekeken. Hoe verzin je het, hoe is het überhaupt mogelijk dat je hiertoe in staat bent? Je moet wel grotendeels verdoofd zijn en door een bizarre kracht voortgestuwd worden als je met droge ogen kunt prevelen: "Die is wel mooi daar, onder die flinke naaldboom, laten we die maar doen."

De naaldboom is al lang geleden gekapt, zonder ons te waarschuwen overigens, en de meeste graven op dit stokoude kindergedeelte liggen er ietwat verwaarloosd bij. Maar dat is juist de charme, daarom is het fijn om er te zijn. Sporadisch, want onze levens zijn vol en Justin is overal en nergens en merkt er écht niets van dat wij de immer onverstoorbaar groeiende Muehlenbeckia bijknippen en verse zonnebloemen neerzetten.

DAGBOEK 19 maart 2024

Geen zin

Ik heb er soms geen zin meer in, geen zin in het bestaan. Dan houd ik m’n beker hete koffie vast en staar wat uit het raam.

De zon komt op en doet haar best, mijn grauwe grijsheid te verlichten. Koolmeesjes vliegen fluitend af en aan, hun nest is klaar voor nieuw klein leven.

M’n fiets wacht trouw op mij, veilig vastgebonden aan een paal. Ik kan overal naar toe, niemand houdt mij tegen. Maar ik ga niet, ik draal en draal.

De was moet nog gedaan, die rotklus nog geklaard. En eigenlijk moet ik nog even iemand bellen die al veel te lang iets van mij verwacht.

Maar er komt niets uit mijn handen. Dus steek ik een lief kaarsje aan, en verzoen mij met het bitterzoete weten dat alles vanzelf voorbij zal gaan.

DAGBOEK 25 januari 2024

Eigenlijk ben ik altijd 
op zoek naar troost.

DAGBOEK Moed

Bijna anderhalf jaar geleden, op 11 mei 2020, overleden vijf van de zes ervaren surfers die de zee ingingen bij Scheveningen. Onderzoek wijst uit dat een verstikkende schuimlaag de oorzaak is geweest van dit surfdrama.

Op LinkedIn las ik een post van Nanco Vrijland. Zijn maat Ruurd Mosterd overleefde de ramp. Nanco deelt (een deel) van het bericht dat Ruurd hem op 15 mei 2021 appt:

Zee

'Het gedeelde verlies, de leegte, wordt gevuld met liefde. Alle families uitvoerig gesproken, ik heb uit mijn hart gesproken tot eenieder. Ik heb vanmorgen de zee aangeraakt. De zee was een beest geweest, maar hij groette mij als een nieuwe warme vriend. Dat laat mij niet meer los. Het leven ontvouwt zich momenteel van minuut tot minuut. Hier en nu ten volle, met alles wat er is. Mijn hart stroomt, mijn hart bloedt, mijn hart breekt, mijn hart vult. Eb en vloed.'

Nanco vult aan:"Ruurds woorden zeggen me veel over de moed die hij heeft hier mee om te gaan. Het is immers zijn eigen grote hart dat de groet als nieuwe warme vriend alweer mogelijk maakt. Zo kan Ruurd zin geven aan wat is gebeurd. Door te rouwen en door nog meer te leven. Door zijn ervaring te gebruiken in het begeleiden van mensen, onder meer in omgaan met verlies."

Ik lees de post een aantal keer, om twee redenen.
Omdat ik de woorden 'mijn hart stroomt, mijn hart bloedt, mijn hart breekt, mijn hart vult. Eb en vloed' zo mooi gekozen vind.
En omdat het me aanzet om na te denken over 'moed hebben'. Heb je moed nodig om verlies te verwerken, om het verlies aan te gaan? Ben je moedig als je overeind blijft? Ben je moedig als je je gevoelens kunt verwoorden? En wat betekent het dan als je onderuit gaat of de woorden niet kunt vinden? Ontbreekt het je dan aan moed?

Overleven

Ik heb regelmatig te horen gekregen dat mensen mij dapper vonden, moedig, sterk. Maar ik ervoer dat helemaal niet als zodanig. Ik deed maar wat. Ik heb nooit gedacht: vandaag ga ik dapper zijn of sterk. Ik overleefde en zocht naar manieren om te kunnen overleven. Mijn manieren. In mijn situatie, met de mensen en alles om mij heen waar ik mee verkeerde.

Kracht

Wat ik wel heb ervaren is dat je ongelooflijk veel meer (aan)kunt dan je denkt! Kennelijk boor je een onvermoede kracht aan op het moment dat je die nodig hebt. Daar hoef je zelfs niets voor te doen. Je kunt je er ook niet op voorbereiden, het valt niet te leren, je weet niet eens dát je die kracht hebt.

Vandaag

Vandaag is het de geboortedag van Justin. Hij zou 23 geworden zijn. Waarschijnlijk, want we weten natuurlijk niet of hij nu nog geleefd had als hij toen niet was overleden.
Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Het is gegaan zoals het gegaan is. Ik heb vanochtend niet in zee gezwommen. Ik wilde wat tijd om te mijmeren, foto's te kijken, mijn Justin-cd te luisteren en te schrijven. Ter compensatie heb ik een koude douche genomen (geloof het of niet: ik doe dat nooit, vind het écht niet fijn) en ja, daar had ik moed voor nodig! ;-)

DAGBOEK Later als ik dood ben

Ik kijk naar de aflevering van Topdokters van 21 april 2020. 

Kinderoncoloog Dannis van Vuurden vraagt toestemming aan de ouders van een overleden tweejarig meisje om wat tumorweefsel van haar hersenen te mogen gebruiken voor nader onderzoek. 

Dat mag.

Van Vuurden: "Aan pubers moet je volgens de wet vragen of zij toestemmen om dat na overlijden te mogen doen."

Een van zijn puber-patiënten komt in beeld en reageert als volgt op deze vraag: "Ja, doe maar, want als ik straks dood ben, vind ik het wel fijn om zonder tumor dood te zijn. Dat je als het ware kankervrij dood bent." 

Zo had ik het nog nooit bekeken. 

Topdokters aflevering 7 2020 

DAGBOEK Als je een tijdje niet meer naar het graf geweest bent...

het was hier toch ergens?

na een fikse knipbeurt

verse zonnebloemen

en aandacht voor je naam

geschilderd door opa

lig je er weer mooi bij...

DAGBOEK 15 augustus 2016

Maaike kent Justin alleen uit verhalen. Mijn verhalen. Ik heb haar vorig jaar ontmoet tijdens de strand6daagse. Afgelopen weekend kwam ze logeren. Het was gezellig. Vuurwerkfestival, strand, zwemmen, zon, kletsen, soezen en eind van de middag weer naar huis. Vlak voor vertrek zei ze: 'Ik zie geen foto van Justin hangen.' Dat klopt. Alleen op het prikbord in mijn kamer hangt een foto van hem, tamelijk onopvallend. Terwijl we jarenlang een tafeltje hadden vol met ingelijste portretten, speeltjes, schelpen, kaarten en andere herinnerdingen. En daarna jarenlang een plank in de boekenkast met iets minder dingen. En daarna alleen een herinnerschilderijtje. En nu dus niets meer, behalve dat nauwelijks zichtbare - o zo dierbare - fotootje van hem op mijn prikbord.

Kennelijk gaat dat dus zo. Ik was mij er niet van bewust. Ik had niet bewust niet iets opgehangen of neergezet. Het was gewoon zo gegaan.

Mijn eerste reactie was: wat erg! Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Maar ik wist ook meteen deep down dat het eigenlijk heel fijn is. We hebben geen herdenkingshoekje meer nodig. Hij hoeft niet meer prominent in beeld te zijn. Justin zit in ons. Als ik zin heb om hem te zien pak ik een van de vele fotoboeken die voor het grijpen staan in de woonkamer. Dan blader ik en mijmer ik.

Ik heb Maaike een fotoboekje laten zien met de laatste foto's van Justin. De overlijdenskaart zit er ook in. Toen ze die zag schoot ze vol. En ik ook. Daar stonden we met onze zanderige gezichten te huilen om dat kleine mannetje. 'Sorry,' zei Maaike, 'dit was niet de bedoeling.'

Elio en Justin in Frankrijk -  laatste vakantie samen

Maaike: ik ben zo blij dat je naar Justin gevraagd hebt! Dat geeft mij de gelegenheid om hem te laten zien en over hem te vertellen. Je neemt hem serieus en daarmee mij. Daar laat ik graag een paar tranen om. En het maakt ons gezellige weekend alleen maar mooier. Dankjewel.

DAGBOEK 10 juni 2016

Ik vind Floortje naar het einde van de wereld een geweldig programma! De aflevering waarin Floortje Maggie Doyne bezoekt in Nepal heeft veel indruk op mij gemaakt. Maggie gaat als 18-jarige na Highschool op wereldreis. Ze ontmoet een meisje van zes in Nepal. Het meisje breekt stenen uit een droge rivierbedding die ze voor enkele euro's verkoopt. Maggy wordt geraakt door de kracht die het meisje, ondanks de vreselijke leefomstandigheden, uitstraalt. Ze besluit om zich over Hima te ontfermen. Ze zorgt ervoor dat ze naar school kan, kleding en eten krijgt. En na Hima volgen er andere weeskinderen, met als resultaat Kopila Valley Children’s Home waar nu 50 kinderen wonen. Plus een school waar 350 kinderen les krijgen én een stichting.

Maggy ontroert, inspireert en maakt nederig. Ongelooflijk wat deze jonge vrouw voor elkaar krijgt! Kinderen die zich kunnen ontwikkelen, een thuis hebben en zich geliefd voelen. De vrolijkheid overheerst! Maggy vangt ook een baby van 5 dagen oud op. Het jongetje Ravi is op sterven na dood. Ze stort zich als een leeuwin op hem, neemt hem zelfs mee naar Amerika voor een medische behandeling en redt ook dit kind. Hij is dag en nacht bij haar en geeft haar op zijn beurt bergen liefde. Maggy houdt onvoorwaardelijk van hem.

En dan gebeurt het onvoorstelbare: hij overlijdt ten gevolge van een ongeluk. Zo maar. Hij is amper anderhalf jaar oud geworden.

Maggy is ontroostbaar.

Gisteren schreef ze sinds lange tijd weer een stukje op de facebookpagina van Blink Now, de stichting die ze heeft opgericht:

"I know it’s been a while since I’ve written here. I’ve tried so many times but it's felt like I needed to be in a cocoon for a while. The only way to describe my grieving process lately is waves. Some moments are harder than others. The waves come and hit again and again while I try to stand and hope that they don’t knock me completely off my feet. It’s taken all of my emotional energy to get back into a routine with my children and to be a mom again. I’ve really only been able to do this in the past few weeks and definitely at a different pace and in a much different light. I realize the reason this has been so hard is because I love Ravi so much. It will be hard forever. I love him more than I’ve ever loved anyone or anything and living without him still feels wrong and it still hurts more than any pain I’ve ever known. It hurts every minute of the day. The day that Ravi died and I held him in my arms, most of my spirit died with him. It’s been the fight of my life to get it back. It kind of feels like starting from scratch. Everything I knew and loved and held sacred disappeared into thin air and I had to start all over and begin again. I’ve had to learn to walk, and eat, and sleep, and smile and dance, and read, and work. I’ve had to learn how to love and trust and believe again.

In our home he was our baby, our joy, our laughter and our sweetness. Everything was better with him around. There’s a hole that won’t ever be the same but like I keep telling myself each and every moment, it doesn’t mean the joy or the sweetness in our family needs to die too. On facebook and instagram you’ll see me laughing and being silly and trying with everything in me to be a mom fighting to make our home and our family what it once was. What you don’t see is me hurled over in fetal position or crying myself to sleep or how I still wake up screaming in the middle of the night. You don’t see the days I can barely get out of bed, or how my eyes constantly tear up all throughout the day. I feel like I need to be honest about those moments too. This is really awfully terribly hard and it’s the absolute last thing on earth I want to be doing. It feels impossible. I want him back so bad. I want to travel back in time and change everything that happened. Sometimes when I catch myself smiling or standing or in a meeting and functioning again, I’ll think, “how am I doing this right now?” How is this even possible? How am I still breathing?” I never in a million years thought I would have been able to live without Ravi. It’s been the most difficult journey but I’m doing it. Step by step.

A while back when I was at my darkest hour I made a choice that I would live again. I’m getting there with a lot of support and therapy and love. Love has really been the thing that's helped me heal. I have many moments where I get stuck and all I can say is thank goodness I have my team and my wonderful kids. There’s been a lot of learning in this that I’ll share some day when I feel I can. The worst most difficult kind of learning.

Gosh, I didn’t intend for this post to be depressing. I’ve been guided and embraced by somuch love and surrounded by guardian angels, and all of you. I live each day with a deep knowing that at any moment this could all be over and I hold my children and the people I love closer for it. I try to live more and love more and carry my sweet baby’s heart in mine, but goodness how I wish he was here. The word miss won’t ever be enough."

DAGBOEK 24 september 2015

Het is vandaag de geboortedag van Justin. Zeventien jaar geleden is hij geboren om negen uur vierentwintig. Op 24.9 dus, om 9.24 uur. Het bijzondere is, is dat Elio óók om 9.24 uur geboren is, alleen op 24.10 en in een ander jaar.

Zouden die getallen iets betekenen? We weten het niet, en het doet er eigenlijk ook niet toe. Maar we vinden het wel mooi en melden het regelmatig als de gelegenheid zich voordoet. Zo ook vandaag.

Opa, oma en ik gaan straks naar het grafje. Opa heeft 'Justin' in sierlijke letters op een kei geschilderd. Deze gaat de oude steen vervangen. We plaatsen een nieuwe stormlantaarn, halen wat dode plantjes weg, zetten zonnebloemen neer en steken een kaars aan. En daarna drinken we koffie met een flink stuk taart bij de Zijlpoort. Het is tenslotte Justins verjaardag!

Zonnebloemen horen bij Justin. Zolang ze er zijn, staan ze in huis te stralen. Voor de komende donkere wintermaanden, als er geen zonnebloem meer te krijgen is, heb ik onlangs een alternatief gevonden: Little Sun!

Little sun is:

• Een aantrekkelijke, hoge kwaliteit zonne-energie aangedreven LED-lamp ontwikkeld door kunstenaar Olafur Eliasson en ingenieur Frederik Ottesen.
• Gericht op het verkrijgen van schoon, betrouwbaar en betaalbaar licht voor de 1,1 miljard mensen wereldwijd die geen toegang hebben tot elektriciteit.
• Een project om de wereld te verbinden door middel van het delen van licht.

Daar wil ik er heel veel van hebben!

Maar het allerallerallerliefst wil ik mijn kleine mannetje terug die allang geen klein mannetje meer zou zijn... 

DAGBOEK 8 juli 2015

Deze foto is genomen in de tuin van mijn ouders. Het is een monumentje voor Justin. Als je goed kijkt zie je kleine glazen plaatjes hangen met letters erop. Justin Valentijn. Met een beetje wind wiegen de letters heen en weer, soms oplichtend door een zonnestraal.

Om de paar jaar doen mijn ouders mee aan Verborgen Tuinen Rotterdam. Twee dagen lang bezoeken wildvreemde tuinliefhebbers hun unieke stadstuin. Het monumentje trekt aandacht.

Sommigen vragen of we katholiek zijn, anderen vinden de kleuren van het beeldje opvallend en weer anderen zijn gefascineerd door het mozaïeken fonteintje dat ervoor staat. Heel af en toe vertellen we over Justin. Dat gaat intuïtief. Met de een deel je het wel, met de ander niet. En dat voelt altijd goed.

DAGBOEK 6 mei 2015

Gisteren was het bevrijdingsdag. Ik wilde een stukje plaatsen dat ik een paar jaar geleden geschreven heb, maar ik kon het niet vinden. Aangezien ik moe was en niet in opperbeste stemming, heb ik het erbij gelaten. Maar het bleef door m'n hoofd spoken. Het ging namelijk over vrijheid.

Op een dag realiseerde ik mij dat ik weer vrij was. Niet vrij van verdriet. Niet vrij van verlangen. Niet vrij van gemis. Maar vrij van ontwijken en vermijden. Sinds het overlijden van Justin heb ik enorm veel vermeden: mensen, situaties, plekken, geluiden, geuren, foto's, herinneringen... Ik ging amper nog naar verjaardagsfeestjes, meed het gespreksonderwerp 'kinderen', maakte geen afspraken meer met bepaalde vrienden, reed met een grote boog om speeltuinen heen, wilde nooit meer naar Frankrijk op vakantie, verstopte mijn fotoboeken, kon geen kleuterliedjes verdragen, werd misselijk van geurkaarsen, raakte geen kledingrek met maat 116 meer aan, was altijd alert en aan het bedenken of ik 'het erover zou gaan hebben', schrok van elke sirene, was allergisch voor happy families op het strand, de camping en de straatborrel, durfde geen video's van Justin te bekijken, had een hekel aan de zomer met al die blije mensen, ging niet meer naar kermissen of jeugdtheater, stopte met zingen, telde altijd uit hoeveel leden een gezin bestond, keek geen nieuws meer en verafschuwde de ballenbak.

Maar dat is dus voorbij. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik kan 'ermee omgaan'. Ik doe weer alles, zonder er van tevoren (te veel) over na te denken. Ik vermijd niet. Ik ontwijk niet. Ik ben vrij.

DAGBOEK 23 april 2015

Deze illustratie zag ik in Flow nummer 3, 2015.

De titel is Saudade en hij is gemaakt door de Portugese illustrator Fatinha Ramos

"Het gaat over saudade, ik denk het enige Portugese woord dat je niet kunt vertalen. Het is een gevoel, meer nog een pijn, van het zo erg missen dat je er vanbinnen leeg van wordt. Een leegte die alleen gevuld kan worden door mooie herinneringen."

Inderdaad, Wikipedia geeft aan dat het op de zevende plek staat van de moeilijkst vertaalbare woorden ter wereld. Heimwee, melancholie en weemoed worden het meest gebruikt om de betekenis uit te drukken.

Ik vind de omschrijving en de afbeelding van Fatinha prachtig!

Het is mijn Sprankje troost van deze week.

Wil je ook mijn Sprankjes troost ontvangen?

Schrijf je in (linksboven op mijn site) en laat je verrassen...

DAGBOEK 15 maart 2015

Op 6 januari 2013 ben ik samen met Astrid Feitsema naar het herdenkingsconcert van Stichting Lost a Child geweest. Georganiseerd ter nagedachtenis van Danique, die exact een jaar eerder aan koolmonoxidevergiftiging was overleden.

Alles was eigenlijk bijzonder die zondag. Ik had met Astrid afgesproken voor het CS in Amsterdam. We hebben elkaar leren kennen via facebook en zijn allebei moeder van een overleden kind (zie gastblog). Het klikte meteen. Omdat we ruim op tijd waren, besloten we een late lunch te nuttigen in een piepklein Italiaans restaurantje, door Johannes van Dam bekroond met een 9.5. Slechts één andere tafel was bezet. We werden allerhartelijkst ontvangen en bediend, en genoten van een perfecte maaltijd. Toen we vertelden dat we op weg waren naar Paradiso vroeg iemand nieuwsgierig wie daar optrad. 'Nou, er is een speciaal concert voor ouders en familieleden van overleden kinderen.' Ai, dat was even schakelen. Bij het afrekenen vroeg de eigenaar of hij ons een knuffel mocht geven. Als vader. Om ons een hart onder de riem te steken.

Er stond een lange rij voor Paradiso. Veel mensen waren paars-zilver gekleed. Binnen heerste er een opgewonden sfeer, kinderen verzamelden zich vlakbij het podium, de zaal was barstensvol. Ik liet het maar over me heen komen. De meeste gasten kenden Danique op de een of andere manier persoonlijk. Wij niet, maar dat deed er niet toe. Wij herdachten gewoon ons eigen kind. Toen een foto van Justin op een groot scherm geprojecteerd werd, stroomden de tranen over m'n wangen. Astrid sloeg een arm om me heen. Daar stonden we dan, op het balkon, twee moeders die elkaar amper kenden, maar een groot gemis deelden. En daar ging het om. Op die bijzondere zondag.

We hebben elkaar sindsdien niet meer gezien. Maar we volgen elkaar wel. Vandaag las ik haar blog en ik vind 'm goed! Ik was ook verrast. Ik had nog nooit van Rene Gudé gehoord (het spijt me), en vandaag drie keer achter elkaar. Een man die uitspraken doet die je richting geven. Van zulke mannen houd ik. Helaas is hij er niet meer. Maar zijn uitspraken wel. Onder andere in het Blog van Astrid.

 

DAGBOEK 24 juli 2014

Deze foto laat me niet los.
Wat een heerlijke kinderen.
En wat kijken ze mij stralend aan.

Als de ramp niet had plaatsgevonden,
had ik hen nooit gezien.

Nu zijn ze dood.

Dit is niet te doen, denk ik steeds, dit is niet te doen.
Voor hun ouders is dit niet te doen.


Mo (12), Evie (10) en Otis (8) waren met hun grootvader Nick Norris met vlucht MH17 onderweg naar huis na een zomervakantie met het hele gezin in Europa. Opa zou zijn kleinkinderen voorbereiden op het nieuwe schooljaar waardoor hun ouders, Anthony Maslin en Rin Norris, nog een paar dagen zonder kroost konden doorbrengen in Amsterdam.

DAGBOEK 16 januari 2013

Ik mocht bij het herdenkingsconcert zijn van Stichting Lost a Child op zondag 6 januari. Georganiseerd ter nagedachtenis van Danique, die exact een jaar geleden aan koolmonoxidevergiftiging overleed.
Dat was bijzonder. Alles was eigenlijk bijzonder die zondag. Ik had afgesproken met Astrid Feitsema voor het CS in Amsterdam. We hebben elkaar leren kennen via facebook en zijn allebei moeder van een overleden kind (zie gastblog). Het klikte meteen. Omdat we ruim op tijd waren, besloten we een late lunch te nuttigen in een piepklein Italiaans restaurantje, door Johannes van Dam bekroond met een 9.5. Slechts één andere tafel was bezet. We werden allerhartelijkst ontvangen en bediend, en genoten van een perfecte maaltijd. Toen we vertelden dat we op weg waren naar Paradiso vroeg iemand nieuwsgierig wie daar optrad. 'Nou, er is een speciaal concert voor ouders en familieleden van overleden kinderen.' Ai, dat was even schakelen. Bij het afrekenen vroeg de eigenaar of hij ons een knuffel mocht geven. Als vader. Om ons een hart onder de riem te steken.

Er stond een lange rij voor Paradiso. Veel mensen waren paars-zilver gekleed. Binnen heerste er een opgewonden sfeer, kinderen verzamelden zich vlakbij het podium, de zaal was barstensvol. Ik liet het maar over me heen komen. De meeste gasten kenden Danique op de een of andere manier persoonlijk. Wij niet, maar dat deed er niet toe. Wij herdachten gewoon ons eigen kind. Toen een foto van Justin op een groot scherm geprojecteerd werd, stroomden de tranen over m'n wangen. Astrid sloeg een arm om me heen. Daar stonden we dan, op het balkon, twee moeders die elkaar amper kenden, maar een groot gemis deelden. En daar ging het om. Op die bijzondere zondag.

DAGBOEK 9 november 2004

'Mama, waar begint de hemel eigenlijk?'

Dit is een uitspraak van Elio. Ik had geen antwoord op zijn vraag.

Ik vind dit een mooi moment om te stoppen met het publiceren van fragmenten uit mijn dagboek dat ik schreef in de periode september 2002 - november 2004. Natuurlijk ben ik niet gestopt met schrijven, dat doe ik nog steeds! Maar dit dagboek is nu gesloten.
Het is tijd voor een nieuw boek.

Deze weblog blijft gewoon bestaan.
Ouders die geïnterviewd willen worden nodig ik van harte uit om contact met mij op te nemen via mijn website Lizzy de Wilde.

Ik ga bedenken wat ik hier nog zou willen melden. Wat zou u graag willen lezen? Laat het mij, en de lezers, weten door het plaatsen van een reactie.

Dank voor het lezen van mijn dagboekfragmenten en de fragmenten uit de interviews!


                                 "Ouders houden hun kinderen een tijdje bij de hand
                                                maar voor eeuwig in hun hart."
                                                                                               ♥

DAGBOEK 28 oktober 2004

Onze oppas heeft een huis gekocht en kan onze bank goed gebruiken. Wat een mooie bestemming. Elio is helemaal blij. Het is achteraf gezien heel goed geweest dat de bank nog een tijdje in de kamer heeft gestaan. We hebben afscheid kunnen nemen.

DAGBOEK 21 oktober 2004

We hebben een nieuwe bank gekocht. De oranje bedbank uit de woonkamer had zijn beste tijd gehad. Hij heeft nooit echt lekker gezeten; was veel te laag en te breed. Sliep daardoor overigens wel heerlijk. En dat was al die jaren de reden om hem te houden. De nieuwe tweedehands bank is van leer, een stuk kleiner en heel erg bruin. We moeten er enorm aan wennen.

De oude bank staat in een hoek van de kamer te wachten op een volgende eigenaar. We vinden hem ineens prachtig van kleur, heel gezellig en vooral heel erg 'ons'. Het is een bank met een verleden. Peter heeft hem gekocht toen we een tijdje uit elkaar waren. Daarna werd het ons bed. En daarna heeft Elio er zijn jonge kinderjaren op doorgebracht; televisie kijkend, spelen, klimmend, springend, uitziekend, alleen, met vriendjes en later eindeloos vaak met Justin.

Justin is erop geboren.

Die bank moet dus weg. Elio heeft het er moeilijk mee. Waarom precies? Ik ga bijna twijfelen of we dit wel moeten doorzetten. Terwijl het toch maar materie is.

DAGBOEK 16 september 2004

Wat moet je met een kind in je hart?
Daar valt niet veel mee te knuffelen.

DAGBOEK 7 augustus 2004

Peter en ik hebben een kleine echtelijke crisis achter de rug. Het onderwerp is te flauw voor woorden. Maar het was wel ergens goed voor: we zijn een beetje dichter bij elkaar gekomen. We hebben weer even intens gevoeld en beseft dat we elkaar echt niet kwijt willen en het samen moeten, willen en kunnen rooien. Ik voel me over de hele linie beter, krijg weer een beetje grip op het geheel. Er komen dingen op mijn pad die me helpen en perspectief bieden. Ik zit letterlijk beter in mijn vel. Vasthouden.