DAGBOEK 15 augustus 2016

Maaike kent Justin alleen uit verhalen. Mijn verhalen. Ik heb haar vorig jaar ontmoet tijdens de strand6daagse. Afgelopen weekend kwam ze logeren. Het was gezellig. Vuurwerkfestival, strand, zwemmen, zon, kletsen, soezen en eind van de middag weer naar huis. Vlak voor vertrek zei ze: 'Ik zie geen foto van Justin hangen.' Dat klopt. Alleen op het prikbord in mijn kamer hangt een foto van hem, tamelijk onopvallend. Terwijl we jarenlang een tafeltje hadden vol met ingelijste portretten, speeltjes, schelpen, kaarten en andere herinnerdingen. En daarna jarenlang een plank in de boekenkast met iets minder dingen. En daarna alleen een herinnerschilderijtje. En nu dus niets meer, behalve dat nauwelijks zichtbare - o zo dierbare - fotootje van hem op mijn prikbord.

Kennelijk gaat dat dus zo. Ik was mij er niet van bewust. Ik had niet bewust niet iets opgehangen of neergezet. Het was gewoon zo gegaan.

Mijn eerste reactie was: wat erg! Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Maar ik wist ook meteen deep down dat het eigenlijk heel fijn is. We hebben geen herdenkingshoekje meer nodig. Hij hoeft niet meer prominent in beeld te zijn. Justin zit in ons. Als ik zin heb om hem te zien pak ik een van de vele fotoboeken die voor het grijpen staan in de woonkamer. Dan blader ik en mijmer ik.

Ik heb Maaike een fotoboekje laten zien met de laatste foto's van Justin. De overlijdenskaart zit er ook in. Toen ze die zag schoot ze vol. En ik ook. Daar stonden we met onze zanderige gezichten te huilen om dat kleine mannetje. 'Sorry,' zei Maaike, 'dit was niet de bedoeling.'

Elio en Justin in Frankrijk -  laatste vakantie samen

Maaike: ik ben zo blij dat je naar Justin gevraagd hebt! Dat geeft mij de gelegenheid om hem te laten zien en over hem te vertellen. Je neemt hem serieus en daarmee mij. Daar laat ik graag een paar tranen om. En het maakt ons gezellige weekend alleen maar mooier. Dankjewel.