Het is al een tijdje geleden dat ik de vierde en laatste EMDR-sessie* gehad heb. Ik moest mij weer concentreren op het beeld van mijzelf - waar ik in de spreekkamer van de huisarts ben en probeer om over een dikke muur te klimmen. Dit keer veranderde mijn gevoel van niets doen in een gevoel van niets kunnen, maar wel geprobeerd hebben en dat gevoel is beter te aanvaarden. Ook moest ik weer tegen mezelf zeggen dat ik een goede moeder ben. Deze keer voelde dat geloofwaardiger. Ik wéét dat ik een goede moeder ben, absoluut geen perfecte, maar wel een goede. Maar het blijft een dun gevoel.
Die vijf weken waarin de sessies zich hebben afgespeeld zijn loodzwaar geweest. Ik was in diepe rouw volgens de psychologe. Maar ik denk wel dat de beelden die zijn opgekomen, die nieuwe beelden, me zullen helpen. Ze zijn uit zichzelf gekomen, niemand heeft ze verzonnen of opgelegd. En dat is de kracht ervan. Deze nieuwe beelden zijn als het ware gekoppeld aan de oude, zeer pijnlijke beelden en hebben een verzachtende werking. De uitbarstende vulkaan, de brandende zon en de dikke muur bieden op de een of andere manier troost. Alsof er een scherp randje af is. Het is allemaal iets beter te verdragen, ik heb iets meer vertrouwen gekregen. Vertrouwen dat ik niet elke keer volledig onderuit ga als ik de beelden van Justins laatste momenten voor mij zie. Ik ben blij dat het erop zit en ik ben blij dat ik het gedaan heb.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Posts tonen met het label DAGBOEK (EMDR). Alle posts tonen
Posts tonen met het label DAGBOEK (EMDR). Alle posts tonen
DAGBOEK 27 februari 2003
Af en toe komt 'het' beeld uit de EMDR-sessies* boven: Justin die slap in de buggy hangt bij de huisarts. Ik voel meteen een vage paniek opkomen en duw het beeld weg. Dat mag van de psychologe. Ze heeft me aangeraden om mild te zijn voor mezelf, te gaan liggen als ik moe ben en niet teveel van mezelf te eisen. Dat is prettig want ik voel me beroerd. Ik ben heel passief, doe alles in slow motion, heb een hoofd vol watten en nergens zin in. Ik praat er nauwelijks over. Als ik - kort - iets vertel, moet ik huilen. Het is zo beladen. Eigenlijk wil ik er nooit meer aan denken en onder mijn bed gaan liggen met de gordijnen dicht.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
DAGBOEK 24 februari 2003
Mijn derde EMDR-sessie* is achter de rug. Weer had ik moeite om mij te concentreren. Volgens de psychologe zat ik teveel in het beeld, terwijl ik er alleen naar moest kijken. Ik zag Justin en wilde hem in mijn armen nemen, hem wiegen, sussen, en 'ga maar lekker slapen' zeggen. De tranen kwamen toen de psychologe zei 'concentreer je maar op het beeld en denk 'ik ben een slechte moeder.' Vervolgens moest ik denken dat ik een goede moeder was. Dat lukte niet. Ik voelde een muur tussen mij en het beeld ontstaan, eerst een muur van glas, later eentje van steen. Het klonk me zo ongeloofwaardig in de oren 'je bent een goede moeder', telkens hoorde ik een stemmetje zeggen 'nee, je bent geen goede moeder, kijk maar, je doet NIETS.' De muur werd steeds dikker. Op een gegeven moment werd ik boos en bonkte met mijn vuisten op de muur. Ik klom er zelfs overheen en schreeuwde tegen de huisarts in de spreekkamer - terwijl hij aan het telefoneren was - 'kijk dan, doe IETS!' Maar er gebeurde niets. Alles ging onverstoorbaar verder. En ik schreeuwde maar en bonste maar. Dat ging zo een tijdje door.
Het gevolg ervan was dat mijn gevoel van 'ik doe niets' veranderde in een gevoel van machteloosheid: ik vocht wel, ik deed wel iets, maar het had geen invloed, ik had geen grip op de situatie. Er borrelde een zinnetje op: 'ik heb verloren, ik kan het niet winnen.' Dit is een draaglijker gevoel dan het gevoel dat ik niets gedaan heb.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Het gevolg ervan was dat mijn gevoel van 'ik doe niets' veranderde in een gevoel van machteloosheid: ik vocht wel, ik deed wel iets, maar het had geen invloed, ik had geen grip op de situatie. Er borrelde een zinnetje op: 'ik heb verloren, ik kan het niet winnen.' Dit is een draaglijker gevoel dan het gevoel dat ik niets gedaan heb.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
DAGBOEK 8 februari 2003
Afgelopen donderdag heb ik mijn tweede EMDR-sessie* gehad. Ik moest me weer concentreren op het beeld van Justin in de buggy bij de dokter. Dat lukte niet goed, mijn gedachten dwaalden af naar het artikel dat ik moest schrijven en de boodschappen die ik moest halen. Tamelijk emotieloos keek ik naar de beelden die opkwamen. In welke volgorde ze verschenen weet ik niet meer. Op een gegeven moment was ik in het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat Justin was overleden. Ik begon te gillen. 'Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!' Ik moest mij daarop blijven concentreren. Ik schreeuwde het uit (in gedachten) en kon niet stoppen. Toen pakte een verpleegkundige mijn hand en prevelde zinnetjes die begonnen met 'lieve moeder'. Ik wilde haar wegduwen. Ineens zag ik mam voor me. Ze stond op een soort duinpad met de fiets aan haar hand. Het leek op een dijk, met vlak naast haar de zee. De zon scheen fel, terwijl het al de tweede helft van de middag was. Ze schreeuwde ook 'neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!' We stonden allebei op hetzelfde moment te schreeuwen. En de zon scheen maar en scheen maar, brandde bijna. Onverbiddelijk. Meedogenloos. Ik dacht 'doe iets zon!' Maar de zon deed niets, behalve oogverblindend schijnen. Het duurde langer dan eindeloos. Toen zag ik een uitbarstende vulkaan. Een enorme berg waar massa's kokende lava uit spoten. De vulkaan spuwde maar door en door, met een ongelooflijke kracht. Ik voelde me als de vulkaan. Heel langzaam werd het minder heftig. De vulkaan doofde. De zon scheen nog steeds, maar voelde niet meer onverbiddelijk. Ze gaf kracht en warmte en droogde de lava. Er ontstond een stilte waarin alles nasudderde. Ik ook.
Ik vind het een mooi beeld, die twee functies van de zon. De zon liet het gebeuren maar hielp daarna om de schade te herstellen.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Ik vind het een mooi beeld, die twee functies van de zon. De zon liet het gebeuren maar hielp daarna om de schade te herstellen.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
DAGBOEK 3 februari 2003
Ik ben eindelijk in staat om mijn eerste EMDR-sessie* te beschrijven.
Ik moest een pijnlijk beeld uitkiezen en me daarop concentreren. Ik heb het moment gekozen dat ik de spreekkamer van waarnemend huisarts R. binnenloop. Justin hangt slap in de buggy en ademt oppervlakkig, de huisarts voert een telefoongesprek, ik wacht.
Terwijl ik me op dat beeld concentreerde, startte de psycholoog de band. Ik kreeg tikjes te horen in mijn koptelefoon, afwisselend in het ene en het andere oor. Ik werd heel emotioneel, moest vreselijk huilen, mijn buik kromp ineen. Ik moest maar naar dat beeld blijven kijken, alles laten komen wat er kwam en mijn gevoel verwoorden.
'Ik zie Justin lijden en ik doe NIETS. Ik laat mijn kind in de steek, ik handel niet, ik wacht af. Ik blijf beleefd, ik luister, maar niet naar mijn gevoel.'
De psychologe vroeg hoe je zo iemand noemt. Ik begreep niet wat ze bedoelde.
'Hoe noem je zo'n moeder?'
Ik zei: 'Een slechte moeder.'
Hoe het precies is gegaan weet ik niet meer, maar na een tijdje werd de pijn iets minder. Op enig moment vervaagde Juistins gezicht, ik kon het niet goed meer zien, het was slechts een vlek. Tijdens de hele sessie hoorde ik regelmatig 'Mammie' roepen, op een manier zoals alleen Justin dat deed. Op een ander moment, toen zijn gezicht heel wazig was, hoorde ik: 'Mammie, het is goed zo.'
Daarna ging ik terug in de tijd. De vakantie in Frankrijk drong zich op. Ik ging kriskras door de weken, zag allemaal verschillende beelden. Flitsen van Justin. Zijn lachende gezicht, zoals hij keek toen hij naar het washok kwam, waar ik aan het douchen was, om de thermoskan te pakken: 'Ik kom de koffie halen!' Ik zag hem in zijn lange nieuwe rode regenjas, die we op de groei gekocht hadden. Ik zag hem in de kinderdisco met een bakje chips, vrolijk, het volledig naar zijn zin hebbend. Ik donderde met een sneltreinvaart door onze laatste vakantieweek, kwam bij het moment waarop de ontroerende foto gemaakt werd van ons samen in het meer. Allebei op onze buik, drijvend op een zwemband in het water, met gestrekte benen, onze gezichten naar elkaar toe gewend en onze handen vast. Ik voelde bijna zijn lippen weer terwijl hij mij een kus geeft. Toen kwam ik terecht in de terugreis, het overnachten in Autun, de volgepakte auto, het thuis ziek op de bank liggen. Ik kon er redelijk emotieloos naar kijken. Totdat het ziekenhuis in beeld kwam, toen verhevigde de pijn. Opeens hoorde ik weer 'Mammie!'. Dit keer klonk het angstiger, paniekeriger. Het leek alsof hij door een koker weggleed, weggezogen werd. Er klonk een wegstervend geluid. Weg.
Op een ander moment zag ik hem met die blik, zoals hij in de auto op de terugweg naar me keek. Die prachtige blik. Het kwam heel helder en intens over, had iets troostends. Het gaf mij het gevoel dat ik toen echt niets had kunnen doen. Ook als ik wel gehandeld had toen ik ongerust was zou het niets geholpen hebben. Het neemt een klein beetje mijn schuldgevoel weg, of in ieder geval mijn boosheid over het niet gevolgd hebben van mijn gevoel. Het had toch geen verschil gemaakt.
Aan het begin van de sessie werd mij gevraagd een waarde van nul tot tien toe te kennen aan mijn gevoel van pijn tijdens het concentreren op het beeld. Ik gaf een tien, ik werd echt verscheurd door verdriet. Aan het eind kon ik een vijf geven. Het was inderdaad minder pijnlijk geworden om naar de beelden te kijken. Maar ik was ondertussen volledig uitgeput, had brandende ogen en een hoofd dat uit elkaar knalde. Was de verzachting van mijn gevoelens misschien het gevolg van deze uitputting en niet zozeer van de therapie?
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Ik moest een pijnlijk beeld uitkiezen en me daarop concentreren. Ik heb het moment gekozen dat ik de spreekkamer van waarnemend huisarts R. binnenloop. Justin hangt slap in de buggy en ademt oppervlakkig, de huisarts voert een telefoongesprek, ik wacht.
Terwijl ik me op dat beeld concentreerde, startte de psycholoog de band. Ik kreeg tikjes te horen in mijn koptelefoon, afwisselend in het ene en het andere oor. Ik werd heel emotioneel, moest vreselijk huilen, mijn buik kromp ineen. Ik moest maar naar dat beeld blijven kijken, alles laten komen wat er kwam en mijn gevoel verwoorden.
'Ik zie Justin lijden en ik doe NIETS. Ik laat mijn kind in de steek, ik handel niet, ik wacht af. Ik blijf beleefd, ik luister, maar niet naar mijn gevoel.'
De psychologe vroeg hoe je zo iemand noemt. Ik begreep niet wat ze bedoelde.
'Hoe noem je zo'n moeder?'
Ik zei: 'Een slechte moeder.'
Hoe het precies is gegaan weet ik niet meer, maar na een tijdje werd de pijn iets minder. Op enig moment vervaagde Juistins gezicht, ik kon het niet goed meer zien, het was slechts een vlek. Tijdens de hele sessie hoorde ik regelmatig 'Mammie' roepen, op een manier zoals alleen Justin dat deed. Op een ander moment, toen zijn gezicht heel wazig was, hoorde ik: 'Mammie, het is goed zo.'
Daarna ging ik terug in de tijd. De vakantie in Frankrijk drong zich op. Ik ging kriskras door de weken, zag allemaal verschillende beelden. Flitsen van Justin. Zijn lachende gezicht, zoals hij keek toen hij naar het washok kwam, waar ik aan het douchen was, om de thermoskan te pakken: 'Ik kom de koffie halen!' Ik zag hem in zijn lange nieuwe rode regenjas, die we op de groei gekocht hadden. Ik zag hem in de kinderdisco met een bakje chips, vrolijk, het volledig naar zijn zin hebbend. Ik donderde met een sneltreinvaart door onze laatste vakantieweek, kwam bij het moment waarop de ontroerende foto gemaakt werd van ons samen in het meer. Allebei op onze buik, drijvend op een zwemband in het water, met gestrekte benen, onze gezichten naar elkaar toe gewend en onze handen vast. Ik voelde bijna zijn lippen weer terwijl hij mij een kus geeft. Toen kwam ik terecht in de terugreis, het overnachten in Autun, de volgepakte auto, het thuis ziek op de bank liggen. Ik kon er redelijk emotieloos naar kijken. Totdat het ziekenhuis in beeld kwam, toen verhevigde de pijn. Opeens hoorde ik weer 'Mammie!'. Dit keer klonk het angstiger, paniekeriger. Het leek alsof hij door een koker weggleed, weggezogen werd. Er klonk een wegstervend geluid. Weg.
Op een ander moment zag ik hem met die blik, zoals hij in de auto op de terugweg naar me keek. Die prachtige blik. Het kwam heel helder en intens over, had iets troostends. Het gaf mij het gevoel dat ik toen echt niets had kunnen doen. Ook als ik wel gehandeld had toen ik ongerust was zou het niets geholpen hebben. Het neemt een klein beetje mijn schuldgevoel weg, of in ieder geval mijn boosheid over het niet gevolgd hebben van mijn gevoel. Het had toch geen verschil gemaakt.
Aan het begin van de sessie werd mij gevraagd een waarde van nul tot tien toe te kennen aan mijn gevoel van pijn tijdens het concentreren op het beeld. Ik gaf een tien, ik werd echt verscheurd door verdriet. Aan het eind kon ik een vijf geven. Het was inderdaad minder pijnlijk geworden om naar de beelden te kijken. Maar ik was ondertussen volledig uitgeput, had brandende ogen en een hoofd dat uit elkaar knalde. Was de verzachting van mijn gevoelens misschien het gevolg van deze uitputting en niet zozeer van de therapie?
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
DAGBOEK 16 januari 2003
Ik heb de eerste EMDR (Eye Movement Desensitisation and Reprocessing) sessie* achter de rug. Het was loodzwaar. Ik kon niet stoppen met huilen. Mijn ogen waren rooddoorlopen, er was geen oogwit meer te bekennen en mijn hoofd barstte zowat uit elkaar. De pijn voelt rauw en is verschrikkelijk.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
DAGBOEK 12 januari 2003
Ik ben een paar keer naar psycholoog nummer twee geweest om me voor te bereiden op mijn EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprossessing) therapie*. Die therapie schijnt te helpen bij het aanpakken van posttraumatische stressstoornissen. Zo'n stoornis heb ik dus, of ben ik op z'n minst aan het ontwikkelen. De bedoeling is dat de pijnlijke beelden die ik van Justin heb, vlak voordat hij overleed en van toen hij net dood was, iets minder heftig worden. Ik moet me de volgende keer gaan concentreren op die beelden terwijl ik een koptelefoon op heb waardoor ik piepjes hoor. Die piepjes zorgen ervoor dat er iets in mijn hersenen gebeurt waardoor de beelden minder intens worden en er nieuwe beelden ontstaan die een stuk draaglijker zijn. De inschatting is dat ik een sessie of vier, vijf nodig zal hebben.
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
*Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. (zie ook http://www.emdr.nl/)
Abonneren op:
Posts (Atom)