23 jaar geleden
Straks ga ik naar Leiden. Het is mooi weer, ik neem de trein en wandel naar de begraafplaats. Het is altijd heerlijk om in de stad te zijn waar ik (hé wat toevallig!) 23 jaar met veel plezier gewoond heb. Bij de Zijlpoort, waar het grafje is, kwamen we zelden. Behalve dus toen, op die krankzinnige ochtend, toen we deze plek kozen om Justin te begraven. We hebben drie begraafplaatsen bekeken. Hoe verzin je het, hoe is het überhaupt mogelijk dat je hiertoe in staat bent? Je moet wel grotendeels verdoofd zijn en door een bizarre kracht voortgestuwd worden als je met droge ogen kunt prevelen: "Die is wel mooi daar, onder die flinke naaldboom, laten we die maar doen."
De naaldboom is al lang geleden gekapt, zonder ons te waarschuwen overigens, en de meeste graven op dit stokoude kindergedeelte liggen er ietwat verwaarloosd bij. Maar dat is juist de charme, daarom is het fijn om er te zijn. Sporadisch, want onze levens zijn vol en Justin is overal en nergens en merkt er écht niets van dat wij de immer onverstoorbaar groeiende Muehlenbeckia bijknippen en verse zonnebloemen neerzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten