Ik geloofde niet in God en ik geloof nog steeds niet in God. Na het overlijden van Rosa is mijn visie op leven en dood wel radicaal veranderd. Ik geloofde eerst dat er niets is na de dood. Nu denk ik dat Rosa ergens is. Ze kijkt met ons mee. Het zou kunnen dat ik haar later tegenkom. Ik haal steun uit die wetenschap. Maar ik heb er geen concrete voorstelling bij.
In het begin, na haar overlijden, zat ze op de achterbank in de auto. Ik praatte hardop tegen haar. Dat veranderde in praten in mijn hoofd. Nu zit ze niet meer op de achterbank. Maar ik praat nog weleens met haar. Soms heb ik het gevoel dat ik antwoord krijg. In de vorm van een soort stemmetje dat geruststellende dingen zegt om mijn twijfels weg te nemen. Twijfels over of ik wel goed voor haar geweest ben toen ze nog leefde. Of ik niet eerder de dokter had moeten waarschuwen. Of ik niet gefaald heb toen ze overleed. Ik geloof niet in een teken. Wel in dat stemmetje. In het begin voelde ik totale wanhoop. Ik heb toen weleens gedacht: kan ze dan geen sms-je sturen? Zoiets. Ze moet ergens zijn. Is er echt geen contact mogelijk? Waarom niet?
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden, ze was toen bijna negen jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten