De kerstdagen zijn voorbij. Ik zag er niet zo tegenop als tegen sinterklaas. Het zijn immers maar twee dagen. Het versieren van de boom, het gezellig maken in huis, de zee van lichtjes en kaarsen hebben me eigenlijk wel goed gedaan. Het is erg knus binnen. En ik vind het gewoon prettig om met versieren bezig te zijn.
Beide kerstochtenden hebben we heerlijk in pyjama beneden gezeten. Met kerstbrood en feelgoodmovies. Elio heeft een nieuwe blauwe badjas gekregen. Hij lag, stemmig ingepakt, onder de boom. Ik zei dat het cadeau geen speelgoed bevatte. 'O, zeker een rottrui.' Maar toen bleek dat de badjas op de jas van Harry Potter leek, klonk er een welgemeend 'vet cool' uit zijn mond.
Een film kijken gaat goed met z'n drietjes. Makkelijker dan met z'n vieren. Justin zou te jong zijn voor de films die we gekeken hebben. Hij zou onrustig worden en aandacht vragen. Terwijl Elio eindeloos lang tv kan kijken. Dit soort constateringen vind ik enorm pijnlijk. Alsof het 'prettig' is dat hij er niet meer is. Ze flitsen af en toe door mijn hoofd. Geen plezierig samenspelen meer, maar ook geen conflicten. Geen luidruchtige, ellenlange uitkleedsessies meer, maar snel klaar met het naar bed brengen. Geen gebroken nachten, geen uitpuilende wasmand, geen te zwaar beladen fiets, geen ruzie om het laatste ijsje. Meer tijd voor mezelf. Ik schaam me diep diep diep dat ik deze verschillen überhaupt constateer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten