INTERVIEW met de moeder van Jasmijn THEMA : relatie

Ik ken mijn man sinds m'n achttiende. We zijn altijd heel close geweest, dat was ook zo na het overlijden van Jasmijn. Behalve in de eerste week, toen waren we echt gescheiden. Ik zat op de bank en kon niet meer lopen, mijn man was alleen maar aan het huilen op straat. Dat heeft tot aan de begrafenis geduurd, daarna waren we weer samen. Als we niet bij elkaar zijn voelen we ons niet happy. We hadden elke dag bezoek, de hele dag, ook 's nachts. Ik weet nog dat we helemaal in paniek raakten toen we na een paar weken tien minuten alleen waren. We wilden samen zijn. We praatten met elkaar - ik was iets meer aan het woord dan hij - keken foto's, gingen wandelen. Ik vond het heel erg dat hij na acht maanden weer ging werken.

We zijn nog dichter bij elkaar gekomen. We zijn kwijt waar we allebei het meest van houden, naast onze andere kinderen. Jasmijn is een kind van ons samen. Ik vond het moeilijk om te zien dat hij zoveel verdriet had, om iemand waar je zoveel van houdt pijn te zien hebben. Ik had hem nog nooit zo veel zien huilen.

Ik kan me wel voorstellen dat ouders scheiden na het overlijden van hun kind. Mijn man wilde bijvoorbeeld 's avonds gaan wandelen, terwijl ik achter de computer wilde zitten om te mailen met lotgenoten. We hebben elkaar vrij gelaten, maar ik vond het niet altijd leuk dat hij wegging en hij vond het niet leuk dat ik wéér achter de pc zat. Maar we deden het gewoon anders op die momenten en accepteerden dat van elkaar. Ik kan begrijpen dat er veel irritaties ontstaan - je kunt gewoon minder hebben - en dat je uit elkaar groeit, zeker als de ander niet praat of huilt. Dat vind ik niet raar. Heel veel dingen zijn immers veranderd. Ik denk dat je elkaar vrij moet laten en moet proberen om te blijven praten.


Fragment uit het interview met de moeder van Jasmijn, gehouden op 2 november 2006.
Jasmijn is in 2003 plotseling overleden, ze was toen ruim vierenhalf jaar oud.