INTERVIEW met de moeder van Joep THEMA : relatie

De periode dat Joep in het ziekenhuis lag, heb ik als heel goed ervaren. Mijn man en ik gingen er samen voor: we zorgden ervoor dat Joep zo goed mogelijk behandeld werd. We hebben nooit ruzie gehad. Maar het was een heel onnatuurlijke situatie. In een normale situatie ben je allebei ook met je eigen dingen bezig, heb je ieder je eigen taken. Wij deden alles samen.

Na het overlijden zijn we in onze schulp gekropen. We hebben elkaar een beetje losgelaten, afstand genomen. We wilden elkaar niet belasten. Je ziet dat de ander verdriet heeft en denkt 'laat maar' omdat je het niet nog erger wilt maken.We gingen dingen opslaan in plaats van uitspreken: ergernissen waar we elkaar niet mee lastig wilden vallen, maar waar we ons toch aan irriteerden. Het praten stopte. We hadden zo veel gepraat in de maanden dat we met Joep bezig waren... Ineens was hij weg, was er een gat. Het was moeilijk om dat te overbruggen, daar zijn we nog steeds mee bezig. Ik merkte dat ik ook lichamelijk helemaal in mezelf kroop. Ik had minder ruimte voor iets anders. Ik kon geen seks hebben, daar had ik heel veel moeite mee, nu nog. Dat kostte me te veel energie, dat was al zo in de tijd dat Joep ziek was. We waren uitgeput. Die uitputting gaat heel lang door, je doet wat je moet doen. Seks hoorde voor mij in de categorie 'hoeft niet', dus dat deed ik niet. Terwijl ik wist dat dat niet fijn is.

Mijn man werd stil, ik ging praten. En hoe meer ik ging praten, hoe stiller hij werd. Dat ging niet goed. En dan ga je met andere mensen praten en raak je elkaar een beetje kwijt. Terwijl je dat niet wilt.

Na een jaar werd het erger, was er nog meer afstand. Ik dacht toen: alle seizoenen zijn er overheen gegaan, nu wordt het misschien minder zwaar omdat we het allemaal al een keer hebben meegemaakt. Maar ik kwam in een put terecht. De pijn was niet meer te dragen. Het werd zwart. Ik kon alleen maar denken 'dit duurt de rest van mijn leven.'

Momenteel zit er weer een beetje beweging in. Maar het gemak waarmee we samen dingen konden doen is weg. Het is stroever. Toch heb ik niet het idee dat onze relatie zal stranden. Wij delen zo ontzettend veel - of we nou bij elkaar blijven of niet - we zullen nooit los van elkaar komen. We zijn zo close met elkaar geweest tijdens de ziekte van Joep. Het voelt nu als een enorme verwijdering, maar misschien is dat wel normaal. We leven in ieder geval niet langs elkaar heen. De verbondenheid is er nog wel, het is alleen losser. Het voelt alsof je leert fietsen: iemand heeft steeds je zadel vastgehouden en opeens laat hij los. Je slingert en vraagt je af of je wel rechtop blijft. Ik trap gewoon door, ik wil leren fietsen, maar ik ben wel bang.

Je neemt eigenlijk afscheid van de oude relatie, wat je had is voorbij. Je begint een nieuw leven en dat is een zoektocht. Als je daar niet samen aan wilt werken, is het over. Onderzoek dus wat je nodig hebt om door te kunnen gaan. Geef elkaar de ruimte, maar blijf op elkaar letten. En aanvaard hulp!


Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. Hij is in 2004 overleden toen hij bijna 3 jaar oud was.