Het overlijden van Nini was eigenlijk een soort opluchting: het was het einde van een lange lijdensweg. We hebben ons daarna heel erg geconcentreerd op de twee andere kinderen, voor hen moest het zo normaal mogelijk zijn. Zij mochten geen last hebben van dat enorme verdriet dat wij met ons meedroegen. Dat lukte natuurlijk niet, maar we probeerden hen een zo onbezorgd mogelijk thuis te geven. Met als gevolg dat we 's avonds bekaf in bed lagen en geen energie meer hadden om samen leuke dingen te doen. We zijn voor onszelf tekortgeschoten.
Het zou goed geweest zijn als we een aantal dingen op een rijtje hadden gezet en niet gedaan hadden alsof er niets aan de hand was in ons dagelijks leven. Maar daar kwamen we niet aan toe: we waren allebei met onszelf bezig, met het werk, en met de kinderen. We hadden ook geen tijd om er vaak bij stil te staan, de zaak moest draaiende gehouden worden, je moest doorgaan. En er was nauwelijks professionele hulp. Er was wel wat, maar dan moest je gaan zoeken naar 'iets' waarvan je zelf ook niet precies wist waar je naar zocht.
Als je zoiets als dit meemaakt, brengt het je óf dichter bij elkaar, óf het drijft je verder uit elkaar. Er wordt een enorme emotionele druk op beide partners uitgeoefend. De manier waarop je beiden reageert moet bij elkaar passen.
Ons houdt deze gezamenlijke ervaring bij elkaar. Wij hebben dit kind samen gekregen, als er een ander zou komen bij een van tweeën.... Dit kunnen we nooit met een ander delen. Het heeft onze relatie verstevigd. Plus het feit dat we nóg twee kinderen hadden op het moment dat Nini overleed.
Het is wel een kwetsbaar litteken, nog steeds, dat merken we allebei. Er hoeft maar iets te gebeuren - het horen van bepaalde muziek, het ruiken van een bepaalde geur, een ontmoeting met iemand die Nini gekend heeft - en we zijn weer van slag.
Ons advies? Probeer met elkaar te praten en probeer elkaar de ruimte te geven. Als een van de twee geen prater is, geef hem of haar dan de ruimte om die activiteiten te doen waar hij of zij behoefte aan heeft.
Fragment uit het interview met de ouders van Nini, gehouden op 30 januari 2006.
Nini is door zuurstoftekort tijdens de geboorte ernstig gehandicapt geraakt. Ze is in 1982 overleden toen ze bijna zes jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten