INTERVIEW met de moeder van Joep THEMA : familie & vrienden

Er vindt een verschuiving in je vriendenkring plaats, een soort natuurlijke selectie. Meer dan de helft van de echt goede vrienden is afgevallen: de afstand is groter geworden. Maar met een aantal ga je enorm de diepte in. Je hebt het over leven, dood, euthanasie, opvoeding en over wat we nou eigenlijk betekenen in het leven. Daar komen zulke mooie gesprekken uit voort.

Ik houd mezelf voor dat ik niet veranderd ben qua karakter. Ik leg de accenten misschien anders, maar ik ben dezelfde persoon als voordat Joep stierf. Ik kijk alleen anders tegen het leven aan. Dat maakt soms dat je het niet meer met elkaar eens kunt zijn. Ik haak bijvoorbeeld af als vrienden onachtzaam zijn met hun kinderen; als ze een kind twee uur lang in bed laten liggen huilen. En ik ben sneller klaar met mensen die oppervlakkig zijn, die blijven namelijk oppervlakkig.

Ouders die ook een kind hebben verloren zijn er bij gekomen. Met hen deel ik dat stuk, met de andere vrienden deel ik andere sores. Ik probeer het te scheiden. Soms laat ik Joep thuis, dan is de ander aan de beurt.

Als ik merk dat mensen het moeilijk vinden om erover te beginnen, begin ik. Daar heb ik geen moeite mee, ik ben blij dat ik dat kan. Je ziet soms letterlijk de opluchting bij de ander. Maar ik voel het ook bij mezelf: de gespannen situatie is doorbroken. Als het eenmaal gezegd is kun je ook weer overstappen op luchtigere onderwerpen. Mensen moeten gewoon zeggen wat ze denken - hoe stuntelig ook - of zeggen dat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Elke poging om te laten merken dat je meeleeft is voor mij een opening. Je hoeft echt niet alles te zeggen, maar het helpt als je de deur op een kiertje zet.


Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. Hij is in 2004 overleden toen hij bijna 3 jaar oud was.