Toen Bob overleed waren onze vrienden er voor ons. Met het verstrijken van de tijd is het contact weer geworden zoals het was. We weten allemaal wat er gebeurd is. Het komt weleens ter sprake. Maar het is niet zo dat we onze vrienden in plaats van twee keer ineens drie keer per week zien. De goede vrienden zijn gewoon de goede vrienden gebleven. Het groepje is wat kleiner. En wellicht wat hechter. Maar ik kan niet zeggen dat we door het overlijden betere of andere vrienden geworden zijn.
Het verliezen van een kind is niet uit te leggen. Niet te bevatten voor mensen die het niet hebben meegemaakt. Ze proberen het te begrijpen maar ik denk niet dat ze de essentie kunnen pakken. En dat neem ik hen helemaal niet kwalijk. Het belangrijkste is dat mensen betrokkenheid tonen. Dat is de kern van vriendschap. Veel meer vraag ik niet. Het gaat om wederzijds respect. De ander respecteert mijn verdriet en ellende. Ik respecteer dat de ander het moeilijk vindt om erover te praten.
Al stuur je maar het meest lullige kaartje. Zo'n voorgedrukte. Je schrijft er 'sterkte' op en plakt er een postzegel op. Maar helemaal niets laten horen... Dan denk ik: je doet er geen grammetje moeite voor. Je waardeert de vriendschap niet. Het gaat je alleen om de goede tijden.
Fragment uit het interview met de vader van Bob, gehouden op 15 januari 2006.
Bob is in 2003 overleden, hij is slechts 3 uur oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten