Dag Justin: DAGBOEK 16 juni 2003

De zwangerschap is beëindigd. Ik werd wakker op de na-de-operatie-zaal. M'n ogen zaten dicht. Ik hoorde geluiden. En ik besefte dat ik nog leefde. Ik was zo onbeschrijflijk gelukkig. Want ik was bang geweest dat ik niet uit de narcose zou komen. Dat had ook zomaar kunnen gebeuren.

Waarom een weblog?

Tijdens het schrijven van mijn dagboek vroeg ik mij regelmatig af hoe andere ouders van een overleden kind omgingen met de dood van hun kind. Welke invloed heeft het overlijden (gehad) op hun relatie, gezinsleven en werk? Hebben ze professionele hulp gezocht? Voelen ze zich schuldig? Hoe belangrijk is het dat ze al dan niet afscheid hebben kunnen nemen van hun kind? Wat biedt hen perspectief? Vinden ze dat praten helpt?

Ik ben over deze en andere onderwerpen in gesprek gegaan met 20 moeders en vaders, allen ouders van een overleden kind in de leeftijd van 1 dag tot acht jaar. Het zijn openhartige, ontroerende gesprekken geworden.

Het was de bedoeling dat deze interviews - samen met mijn dagboek - uitgegeven zouden worden. Dat is (nog) niet gebeurd. Ik ben ervan overtuigd dat zowel het dagboek als de verhalen waardevol kunnen zijn voor andere ouders van een overleden kind én hun omgeving. Ze kunnen herkenning, steun en hoop bieden. Daarom ben ik met deze weblog begonnen. Ik plaats regelmatig fragmenten uit mijn dagboek, fragmenten uit de interviews (oude én recente) en geef andere ouders de ruimte om een gastblog te schrijven. Ik wissel dit af met relevante 'nieuwtjes' en alinea's uit mijn favoriete troostboeken en troostmuziek. Met het doel om de waardevolle woorden - al dan niet op muziek - die ik in de afgelopen jaren ontvangen en verzameld heb, en die mij geholpen hebben om weer vertrouwen in het leven te krijgen, door te geven aan anderen.

DAGBOEK 16 juni 2003

1 opmerking: