Het ergste wat je kan overkomen is gebeurd. En daarmee is ook het besef ontstaan dat het nóg een keer kan gebeuren. Die angst heb ik. Ik ben me altijd wel bewust geweest van de mogelijkheid dat mijn kind zou kunnen overlijden. Maar ik had tegelijkertijd het vertrouwen dat het nooit bij mij zou gebeuren. Altijd bij een ander. Dat vertrouwen is weg. Die ene mag al niet, en zeker niet die tweede. Maar daar kun je helemaal niets mee. Behalve dat ik er knoklust van krijg.
Als ik ouders zie tobben met een ziek kind denk ik: ga naar het ziekenhuis, vlug, rijden! Ik kan er niet tegen als ouders onachtzaam met hun kinderen omgaan, hun kinderen verwaarlozen. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik kijk niet meer naar programma's over kinderen die achtergesteld of mishandeld worden. Dan ga ik over m'n nek. Dat is altijd een open putje. Het deksel is eraf.
Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. In 2004, drie weken nadat de artsen hem hadden opgegeven, is hij na een zware doodstrijd overleden. Joep was toen bijna drie. Zijn broertje was zeven maanden oud toen Joep overleed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten