Ik voel me schuldig omdat Jerome in de kinderstoel had moeten zitten in plaats van in de wandelwagen. Ik weet niet of ik verantwoordelijk ben voor zijn dood. Mijn man zegt steeds: 'Dit had je niet kunnen voorkomen.' Ik vind het heel stom van mezelf dat ik niet heb kunnen voorzien dat het niet veilig zou zijn. Maar die wagen was speciaal ontworpen en op z'n lijf gemeten. Hij is nu trouwens uit de handel, dat is vast niet voor niets.
Wat ik met het schuldgevoel doe? Ik weet het niet. Soms is het minder, dan denk ik dat ik het inderdaad niet had kunnen voorkomen. Maar het kan ook plotseling de kop opsteken. Dan denk ik: had ik maar... Ach, kon ik die dag maar overdoen.
Ik denk eigenlijk dat elke ouder een schuldgevoel heeft. Behalve misschien als je kind heel ziek wordt, bijvoorbeeld door een ongeneeslijke tumor. Het is ook het moedergevoel. Voor je gevoel heb je toch gefaald als ouder. Het gebeurde onder mijn vingers. Terwijl ik er altijd zo bovenop zat! Dat is wel moeilijk te aanvaarden.
Fragment uit het interview met de moeder van Jerome, gehouden op 22 november 2005.
Jerome was gehandicapt. Hij kon niet lopen, niet zitten, niet praten en had het ontwikkelingsniveau van een kind van tien maanden. Op een dag in juli 2003 heeft hij op een onbewaakt moment kans gezien om het zitbroekje van zijn aangepaste wandelwagen los te maken. Hij is onderuit gezakt en gestikt. Jerome is ruim drieënhalf jaar oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten