Vier maanden na het overlijden van Jip ben ik weer gaan werken. Ik ben begonnen met drie dagen tijdens de schooluren. Na een maand werkte ik weer vijfentwintig uur. Daar heb ik zelf voor gekozen. Als ik thuis was dacht ik: wat doe ik hier, er komt toch geen kind meer naar huis! Ik lag maar te huilen op de bank.
Werken was voor mij een goede afleiding. Het was goed om van huis te zijn en goed om onder collega's te zijn. Bovendien was het nieuw werk. Ik ben er helemaal ingedoken. Daardoor kon ik niet de hele tijd aan Jip denken. En als ik het even moeilijk had ging ik naar het toilet.
Fragment uit het interview met de moeder van Jip, gehouden op 9 november 2006.
Jip is in 2005 plotseling overleden toen hij 4 jaar en 8 maanden oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten