Ik heb ontzettend veel gepraat. Ik moest het ventileren. Ik heb ook veel gewandeld en gesport. Dan kon ik fysiek alles van me af laten glijden. Maar ik heb vooral heel veel gepraat met vrienden. Tot diep in de nacht. Herinneringen ophalen, huilen, lachen, vragen stellen, voelen, beleven. Ik ging er helemaal in. Met tekenen of schrijven had ik niet zoveel, dat lukte niet. Ik ben ook geen pottenbakster geworden. Wel ben ik meer gaan snoepen. Ik kon me gewoon ziek eten.
Vroeger was ik heel onrustig. Ik kan nu beter met mezelf overweg, vind het ook fijn om alleen te zijn. Ik draai soms muziek waarvan ik weet dat de tranen komen. Jankliederen. Dan wil ik echt huilen.
Fragment uit het interview met de moeder van Bartje, gehouden op 22 april 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven.
Big flower !
BeantwoordenVerwijderen