TROOSTMUZIEK Dat ik je mis - Maaike Ouboter





Je kust me, je sust me
Omhelst me, gerust me
Je vangt me, verlangt me
Oneindig ontbangt me
Je roept me, je hoort me
Je redt en verstoort me
Geloof me, beroof me
Verstikt en verdoof me
Je ademt en leeft me
Siddert en beeft me
Vertrouwt me, beschouwt me
als mens en weerhoudt me
van bozige dromen
die op komen dagen
De eenzame vragen
van eindig geluk

Met je krullen als nacht
Hoe je praat hoe je lacht
Hoe je stem zo dichtbij
als een engel verzacht
In mijn dromen doorstromen
oneindige leegte
Je remt me, je temt me
Je roert en beweegt me
Ik mis je, ik mis je
Ik grijp je, ik gris je
Ik wil je, bespeel je
Ik roer en beveel je
om bij me te blijven
in donkere nachten
Om niet meer te smachten
naar jou
Laat me los

Ik moet nu
alleen
En houd me vast als het nodig is
in gedachten en ik zoek je
in alles om me heen
Maar al denk ik soms
dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen
dat ik je soms mis

O ik smoor je, bevroor je
Verlos en verloor je
Weg naar een andere plek
maar ik hoor je
Omarm je, verwarm je
Ik zie en ik voel je
Ik aai je, ik streel je
Ik knuffel en kroel je
Je rijdt me begrijpt me
Verwart en misleidt me
Het schrikt me soms af
hoeveel ik op je lijk nu
M'n glimlach mijn tranen
M'n liefde, m'n beleven
Het spijt me van alles
Kom help en bevrijd me


En laat me los
Ik kan het
alleen
Maar houd me vast als het nodig is
in gedachten en ik vind je
in alles om me heen
Maar al denk ik soms
dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen
dat ik je soms mis

Ik kus je, ik sus je
Ik doof en ik blus je
Je blijft heel dicht bij me
maar in mijn hoofd rust je

Gezongen tijdens De beste singer-songwriter van Nederland op 27 mei 2013




INTERVIEW met de moeder van Joep THEMA : afscheid

We hebben een dag lang afscheid van Joep mogen nemen. Eigenlijk hebben wij hem toestemming gegeven om te gaan. Hij bleef maar vechten, het leek of hij ons moeilijk los kon laten. Het laatste stukje was onoverkomelijk voor hem. Hij kreeg morfine - drie keer de hoeveelheid voor een volwassene - maar kwam toch bij. Dat was ongelooflijk. Hij heeft ons toen stuk voor stuk aangekeken, zonder iets te zeggen. Dat kon hij niet meer. Zo hebben we afscheid van elkaar genomen. Doordat hij afscheid van mij nam, kon ik afscheid van hem nemen. Vervolgens heeft het nog achtentwintig uur geduurd voordat hij overleed. Door euthanasie.

De dood heeft Joep verlost. Leven was voor hem geen optie meer. We wisten dat het ging gebeuren en waren enigszins voorbereid, alhoewel je toch steeds blijft hopen op een wonder. Maar je weet dat áls er niets verandert, je kind doodgaat. We konden zien, letterlijk zien met onze ogen, en horen en voelen en ruiken dat het echt niet meer ging. Het moest stoppen. We moesten accepteren dat de dood eigenlijk een welkome vriend was.

Het is een traumatische periode geweest. Die onmacht dat je niets meer kunt doen, dat je compleet de controle kwijt bent, hem ziet lijden, zijn pijn niet kunt verminderen... We konden slechts proberen om hem te laten voelen dat we hem steunden. Maar misschien hebben we het hem daardoor moeilijk gemaakt om ons los te laten.


Fragment uit het interview met de moeder van Joep, gehouden op 10 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. In 2004, drie weken nadat de artsen hem hadden opgegeven, is hij na een zware doodstrijd overleden. Joep was toen bijna drie.


INTERVIEW met de moeder van Bartje THEMA : afscheid

Bartje is alleen gestorven. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Hij is gestikt tijdens een epileptische aanval. Als ik daaraan denk... Ik heb het weggeduwd, verdrongen, ik wil er niet aan denken, het roept zo vreselijk veel pijn op. Ik probeer voor ogen te houden dat het beter zo is, voor hem. Zijn lijden is voorbij.

Ik wist dat hij dood zou gaan. En ik heb altijd gedacht dat ik er tot het einde toe bij zou zijn. Ik wilde dat proces begeleiden, er voor hem zijn. Dat is een moedergevoel: je hebt hem op de wereld gezet en je wilt bij hem zijn als hij z'n laatste adem uitblaast. Je wilt het afmaken, volbrengen, je wilt je kind ondersteunen, in alles! Ik had tegen hem willen zeggen: 'Wij redden het wel, we zullen veel verdriet hebben om jou, maar je hoeft voor ons niet langer te blijven, te vechten.' Dat hij zo eenzaam was vind ik erg. Ik was er ook niet bij toen Bartje in de kist werd gelegd. Zonder mij hebben ze het deksel erop gedaan. Natuurlijk was hij al dood, het had verder geen enkele zin, maar toch vind ik het erg. Ik heb het niet afgemaakt.

Als je kind overlijdt na een ziekbed is dat, denk ik, minder erg dan wanneer het plotseling overlijdt. Wij waren er 'klaar' voor. We hebben alles gedaan, maar het lukte gewoon niet.Op een gegeven moment was zijn lijden zo groot dat ik dacht: ga maar naar die betere wereld waar je geen last meer zult hebben van een lijf dat tegen je werkt. Toen kwam het geloof de hoek om zetten. Ik gunde het hem. Terwijl ik ook weleens gedacht heb: was jij maar meteen gestorven na de verdrinking.


Fragment uit het interview met de moeder van Bartje, gehouden op 25 juni 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven jaar oud.



TROOSTBOEK Het boek Job - Roek Lips

Een vader die zijn zoon verliest

"Op 17 oktober 2011 verdrinkt Job Lips, achttien jaar oud, in de Spaanse zee. Zijn lichaam wordt nooit teruggevonden. Twee weken na de vermissing van Job begint zijn vader Roek Lips met het beschrijven van zijn emoties. Zijn dagboek mondt uit in een boek, Het boek Job, dat in februari verscheen. Een boek over zijn rouwproces, zijn zoektocht om te leren omgaan met het diepe verdriet en de leegte. In RKK Kruispunt TV vertelt Lips over het gemis van zijn zoon en over zijn zoektocht, waarin hij door verschillende mensen geholpen wordt."


Ik heb het boek nog niet gelezen, maar ben er door de uitzending nieuwsgierig naar geworden! Ik werd getroffen door een aantal uitspraken:

"Daarmee heeft het woord (hoop) alle betekenis verloren."
"Job is dood en Job leeft meer dan ooit daarvoor."
"Als we niet vastpakken, kunnen we ook niet loslaten."
"Toen kwam er ook weer lucht."
"Voor mij is het mooie van de zee dat de zee overal is. Ik vind het prachtig om bij de zee te zijn en heb 't gevoel dat ik dichterbij Job ben."
"En zo is het."
"Ik heb elke dag het boek wel even vast, het is alsof ik dan een stukje Job vast heb."
"Rouwen doe je ook voor diegene die overleden is. De levende en de dode hebben elkaar daarin nodig."
"Ik ben wel weer zover dat ik nu kan zeggen dat het goed gaat."


Uitgeverij Prometheus, 2013, ISBN 9789044622621