ACTUEEL: Het bakfietsongeluk in Oss verwoord door Nynke de Jong, AD



Column Nynke de Jong, AD, 21 september 2018

Het verschrikkelijke ongeluk met de bakfiets van een kinderdagverblijf in Oss beroert heel Nederland. Wij vroegen onze columniste Nynke de Jong, zelf moeder van jonge kinderen, het onmogelijke: kun je hiervoor woorden vinden?

Gisterochtend bracht ik onze kinderen naar het kinderdagverblijf. Het was een feestelijke dag, want het was de dag van de leidster. De oudercommissie had vlaggetjes opgehangen. Er hingen overal tekeningen van de kinderen, met daarop complimentjes voor de juffen. Ik had kleine cadeautjes gekocht. Janne overhandigde ze plechtig aan haar leidsters, en aan die van Abe. Ik vertelde ze erbij hoe blij we met ze zijn. Wat voor fijne plek onze kinderen er hebben. Ze worden overladen met aandacht en met energie. Ze leren er zo veel.

‘Juf Elize en juf Ligita ook lekker slapen?’ zegt Janne elke avond, wanneer ze in bed ligt.

Zo groot is de genegenheid.

Terug naar gisterochtend. Abe kreeg een kus. Ik liet hem achter in de armen van de juf. Ik las met Janne nog een boekje, en daarna ging ze met haar klasgenootjes spelen. Ouders liepen in en uit, kinderen showden trots de knutselwerkjes die ze voor hun juffen hadden gemaakt. Hier nog een aai over de bol. Daar nog een knuffel. ‘Fijn dat je er bent!’ “Werk ze allemaal!’

Een doodnormaal tafereel.

Tot het nieuws uit Oss bekend werd.Een ongeluk met een trein en een elektrische bakfiets. De bakfiets was op weg van de voorschoolse opvang naar de basisschool. Vier kinderen dood. De leidster en een kind zwaargewond.

Ouders hebben een telefoontje gekregen met het ergste nieuws denkbaar. De familie van de leidster hoorde dat ze in het ziekenhuis lag te vechten voor haar leven. Er is een machinist die dit heeft zien gebeuren. Omstanders die dit nooit meer van hun netvlies krijgen.

Ik dacht aan hen allemaal. Maar ik dacht het meest aan de ouders, die ’s ochtends hun kinderen vrolijk naar de buitenschoolse opvang brachten, en die ze nu nooit meer levend in hun armen zullen hebben. En telkens wanneer ik op Twitter of Facebook keek, zag ik bij iedereen hetzelfde ongeloof over wat er is gebeurd. En bij iedereen hetzelfde verdriet, dat zich als een bal in je maag nestelt. Verdriet voor families die je niet kent, maar die iets hebben meegemaakt wat iedereen had kunnen overkomen, en wat iedereen vreest.

Een kind zorgt ervoor dat je ineens een liefde voelt die zo allesomvattend is dat je hem nooit helemaal kunt bevatten. De liefde dringt door tot in de kieren van je hart. Hij overweldigt je, maakt dikwijls de rest van de wereld tot bijzaak. Gaat het goed met de kindjes? Dan gaat het verder ook goed. Liefde, de rest is ruis. Maar tegelijkertijd maakt zo’n kind ook een luikje in je hart. Een deurtje dat je nooit open wilt doen. Want daarachter huist de angst. Angst dat het fout kan gaan. Dat iemand je kind iets kan aandoen. Dat er slootjes zijn waar ze in kunnen kukelen, automobilisten die ze over het hoofd zien, balkons waar ze vanaf kunnen vallen.

Die angst alleen al is te veel. Je moet het luikje dichthouden, want je wordt al radeloos bij het idee.

Het nieuws van het ongeluk in Oss zet even alle luiken open. Omdat het zo’n vreselijk willekeurig drama is. Die elektrische bakfietsen zie je inmiddels in alle steden rijden. Kinderen met vrolijke hesjes aan in de bak, op weg naar een speeltuin of een kinderboerderij. De leidster staand achter het stuur. Het gezellige schoolreisjesgevoel dat daar van uitgaat.

Zoveel ouders hebben hun kinderen gisterochtend naar het kinderdagverblijf of de voorschoolse opvang gebracht. Zin in de dag, zin in nieuwe avonturen. En ’s avonds konden we de kinderen ongeschonden ophalen. De kinderen moe, met rode blossen op de wangen en met honderden verhalen over hun dag.

Er zijn ouders in Oss die hun kinderen nooit meer zo zullen zien.

Het peilloze verdriet dat die ouders moeten voelen, daar kan ik me geen voorstelling van maken. Mijn hart spat al uit elkaar bij het idee.

Heb lief, lieve mensen. De rest is ruis. 










Op donderdagochtend 20 september 2018 brengt een begeleidster vijf kinderen met een elektrische bakfiets van de kinderopvang naar school. Ze schiet bij een bewaakte spoorovergang onder de spoorbomen door, precies op het moment dat er een trein voorbij rijdt. Vier kinderen van 4, 4, 6 en 8 jaar overlijden, een kind van 11 belandt zwaargewond in het ziekenhuis, net als de begeleidster zelf. 



DAGBOEK Als je een tijdje niet meer naar het graf geweest bent...

het was hier toch ergens?
na een fikse knipbeurt


verse zonnebloemen
en aandacht voor je naam

geschilderd door opa
lig je er weer mooi bij...