Sinterklaas is in het land. Met de familie hebben we de intocht op televisie bekeken. Daarna wachtte ons een verrassing: op de stoep stond een zak met cadeautjes en een mooi gedicht. Het eindigde met: 'voor Justin heb ik niets meegebracht, die bezoek ik vannacht.'
Ik zie al een hele tijd op tegen deze periode. Het duurt zo lang, en het is zo'n kinderfeest, met herinneringen aan vroeger, aan mijn eigen jeugd. Ik word er melancholiek van. Elio en Justin beleefden er veel plezier aan vorig jaar. Elke dag waren ze aan het tekenen en zingen. De pakjesavond zelf was één groot feest. Hoe leuk is dit nog voor Elio, zo in z'n uppie?
Vandaag heb ik samen met een andere moeder een open haard gemaakt voor de klas van Elio. Een groot gevaarte van hout met een echte schoorsteenmantel en een vuur van lichtjes. Het ziet er prachtig uit en zal de kinderen maandagochtend verrassen. Het deed me goed om ermee bezig te zijn.
Met Elio gaat het redelijk. Hij heeft veel vriendjes die met hem willen spelen en daardoor veel afspraken. Hij is nog wel enorm onrustig aan tafel, vooral tijdens het avondeten. Hij kan niet stilzitten, maakt geluiden, staat regelmatig op, pakt alles wat zich binnen handbereik bevindt en speelt ermee. Soms barst hij zomaar in huilen uit. Mij houdt hij scherp in de gaten: 'mama, je huilt alweer, ik zie het.'
Ik ben de laatste dagen ontzettend moe en voel me opgejaagd en verscheurd. M'n ogen branden. Soms kan ik de foto van Justin niet meer zien.
Het blijft onwerkelijk.
Hoop ik stiekem dat dit tijdelijk is?
Nooit. Het is een woord waar ik niets mee kan.
Het is onvoorstelbaar.
Hoe lang duurt nooit?
Onvoorstelbaar lang waarschijnlijk.
Het lijkt al zo lang geleden dat hij er was. En tegelijkertijd voelt het alsof hij pas gisteren is overleden. Het is alsof ik een ander, tijdelijk, leven leidt, dat straks weer overgaat in mijn oude vertrouwde leventje. Eigenlijk doet denken aan hem nu meer pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten