Sinterklaas arriveert in Leiden. Het is stralend weer. Elio heeft net een tekening gemaakt die hij per se aan de Sint wil geven. Ik kan het eigenlijk niet opbrengen om me in het feestgedruis te storten. Maar voor Elio doe ik het.
We missen Justin in alle hevigheid. Het verdrietige gevoel is zo sterk. Sinterklaas zonder Justin.
Elio vermaakt zich uitstekend, laat geen spoortje verdriet zien. Hij gaat er net zo in op als vorig jaar. Gelukkig maar.
Ik denk dat het de sfeer is. Dat verwachtingsvolle verheugen op, uitkijken naar. Die enorme blijdschap als de mand boordevol pakjes op de stoep staat. De opwinding, het rotsvaste geloof en eindeloze vertrouwen dat die goedheiligman gewoon elk jaar weer komt en iets voor je meebrengt. Dat is ook zo ontzettend Justin: alles intens beleven, met stralende ogen. Het doet allemaal aan hem denken. En wéér een piepklein beetje meer beseffen dat hij er echt niet is. En volgende jaar ook niet, en....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten