De eerste maanden na de bijna-verdrinking van Bartje waren we alleen maar aan het overleven. Het was ieder voor zich. We probeerden elkaar wel te troosten, maar groeiden erg uit elkaar. Omdat we Bartje nog hadden, moesten we verder. We waren vooral gericht op zijn verzorging, leefden van de ene dag naar de andere: weer een operatie, weer nieuwe medicijnen, weer nieuwe problemen. Wij waren samen alleen maar bezig met ons kind, er was geen tijd en energie voor de relatie.
We beleefden de geboorte van onze tweede zoon, een kleine vijf maanden later, heel anders. Mijn man kon weer gelukkig zijn. En hij had een uitlaatklep, was veel met zijn werk bezig. Ik zat thuis met alle ellende en was op het depressieve af. Ik verweet hem veel, heb ook hele lelijke dingen gezegd. Mijns inziens ging hij maar door met zijn leven, was niet verdrietig genoeg, ging niet vaak genoeg naar het graf. Er kwamen verwijten om de kleinste dingen. We hadden geen goed woord meer voor elkaar over, alles was negatief. Mijn verdriet overheerste. Het ging niet goed met ons, terwijl we ons heel erg bewust waren van het feit dat ons huwelijk op de klippen zou kunnen lopen. Bartje is uit huis geplaatst, onder andere daardoor kennen we veel ouders van gehandicapte kinderen. Een groot deel daarvan is gescheiden.
Een half jaar na het overlijden van Bartje ben ik in therapie gegaan. Ik liep met de gedachte rond 'als ik me van de brug afgooi is het ook goed.' Daar ben ik erg van geschrokken. Ik heb ruim een jaar in therapie gezeten. Ik kreeg handvatten hoe ik mijn onbegrip en eenzaamheid met mijn man kon bespreken. Ik leerde ook dat ik het niet alleen vanuit mijn eigen kant moest bekijken. De therapeut heeft me duidelijk gemaakt dat iedereen anders rouwt en dat ik niet kon verwachten dat mijn man het op mijn manier deed.
Na de geboorte van ons vijfde kind, acht jaar later, is het weer helemaal mis gegaan tussen ons, we hadden zo veel ruzie! Mijn man was vaak in het buitenland en heeft een halfjaar een vriendin gehad. Vanwege die relatie zijn we in relatietherapie gegaan. Dat was op initiatief van mijn man, hij had er veel spijt van.
We hebben er allebei hard aan gewerkt, vooral om aandacht aan elkaar te geven. We gingen bewust leuke dingen doen samen, ook al hadden we daar helemaal geen zin in. Naar de bioscoop, een hapje eten, naar een museum of een paar dagen weg. Dat gaf echt niet altijd een goed gevoel hoor! Wat denk je, dan kregen we de grootste ruzies en kwam juist alles naar boven.
Wat er met Bartje gebeurd is heeft onze relatie flink op z'n kop gezet. Maar we zijn er sterk uitgekomen, vooral de laatste jaren hebben we het heel fijn samen!
Fragment uit het interview met de moeder van Bartje, gehouden op 22 april 2006.
Bartje is bijna verdronken toen hij zestien maanden oud was en daardoor meervoudig gehandicapt geraakt. In 1990 is hij tamelijk onverwacht overleden aan de gevolgen van epilepsie. Hij was toen bijna zeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten