Ik ben heel actief geweest na het overlijden van Joep, heb veel geklust in huis. Mijn vrouw ging overal naartoe. Zij wilde praten. Ik zei: 'Ga jij maar naar mensen toe, ik ga deuren schuren.' We hebben elkaar vrij gelaten, ons was verteld dat iedereen op z'n eigen manier rouwt. Ik ging ook veel vaker naar de begraafplaats.
In het begin is de relatie slechter geworden. De communicatie liep niet goed. Ik was stil. Ik heb me heel erg teruggetrokken. Ik had het idee dat we elkaar niets meer hoefden te vertellen, dat we alles van elkaar wisten. De ziekte - en alles wat daarbij hoorde - hadden we immers samen meegemaakt. Ik wilde er ook niet over praten. Ik ben niet zo'n snelle spreker. Ik zeg iets, stop even, denk na en voor ik weer iets kan zeggen zit mijn vrouw er al tussen met de volgende vraag. Dan kan ik geen antwoord geven.
Ik heb het idee dat ze mij toen niet begreep. Zij vond dat ik te weinig vertelde. Daar kon ze niet goed tegen. Ze maakte zich zorgen om mij. Ik had het bovendien niet naar m'n zin op mijn werk. Ik heb professionele hulp gezocht. Daardoor is de communicatie tussen ons verbeterd. En ook doordat ik besloot om ander werk te gaan zoeken. Maar de grote bindende kracht is onze jongste zoon. Zonder hem zou het heel moeilijk geweest zijn. Ik ben geconfronteerd geweest met een zelfmoordpoging van een vader na de dood van zijn ongeboren kind. Dat heeft mij erg beziggehouden. Hoe kan iemand besluiten om zoiets te doen? Het werd mij toen duidelijk dat ik er voor mijn vrouw en onze jongste wil zijn, niet voor Joep.
Fragment uit het interview met de vader van Joep, gehouden op 21 maart 2006.
Joep kreeg hersenvliesontsteking toen hij 9 weken oud was en is de rest van zijn korte leven ziek geweest. Hij is in 2004 overleden toen hij bijna drie jaar oud was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten