Ik heb geen afscheid van Floris kunnen nemen toen hij nog leefde. 'Tot straks' is het enige wat ik tegen hem gezegd heb toen hij met de ambulance weggebracht werd en ik er achteraan kwam in een politiewagen. Maar toen had ik er geen flauw benul van dat hij dood zou gaan. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik het niet heb kunnen doen. Ik zou niet weten wat ik tegen hem had moeten zeggen. Nu houd ik vast aan het 'tot straks'. Dat hebben we ook op zijn steen gezet.
Hij heeft geen enorm slepend ziekteproces gehad, we hebben tot de laatste dag van elkaar kunnen genieten. Dat is fijn. Misschien is hem door dit plotselinge overlijden wel iets heel groots bespaard gebleven.
Fragment uit het interview met de moeder van Floris, gehouden op 6 februari 2006.
Floris is op een dag in augustus 2003 een beetje lodderig. Als de vader van Floris 's avonds - voordat hij naar bed gaat - nog even bij de kinderen gaat kijken, treft hij Floris levenloos aan. Anderhalf uur reanimeren mag niet baten. Floris is ruim twee jaar oud geworden. Hij heeft een tweelingzusje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten