Het moment dat we Bob vasthielden hebben we ervaren als afscheid nemen. Ook al was hij toen al dood. Dat is heel goed geweest, vooral omdat we dat samen met onze kinderen hebben kunnen doen. Ik vond het belangrijk dat we dat als gezin deden. Als het anders was gelopen, hadden met z'n allen blij om het kraambed gezeten. Nu moesten we met totaal tegenovergestelde gevoelens om het sterfwiegje zitten.
Het was de bedoeling dat Bob in ons gezin kwam. Dat is ook gebeurd, maar op een andere manier. Het is het omgekeerde van welkom heten. De concrete functie van afscheid nemen was er natuurlijk niet. Dat speelde hier niet, het was een pasgeboren kindje. We hadden hem eigenlijk amper ontmoet.
Fragment uit het interview met de vader van Bob, gehouden op 15 januari 2006.
In mei 2003 is er met 25 weken zwangerschap een pretecho gemaakt. Daaruit bleek dat Bob een 'duidelijk gecompliceerde hartafwijking' had. Na de (normale) bevalling bleek er veel meer aan de hand te zijn. Bob heeft drie uur geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten