Vijf maanden na het overlijden van Jasmijn was ik zwanger. Dat was heel moeilijk. Ik rouwde om het ene kind en was zwanger van het andere. Door het rouwen was ik helemaal niet bezig met de zwangerschap. Daar voelde ik me schuldig over. Het kind was heel gewenst, maar ik had het alleen maar over zijn overleden zusje. Ik heb er met een rouwtherapeute over gepraat. Ik was bang dat onze zoon depressief zou worden omdat ik de hel van het leven aan het meemaken was. Zij stelde me gerust. Mijn depressiviteit kwam niet door iets wat ín mij zat, maar door iets wat ik had meegemaakt. Het zou niet op de baby overslaan. Van rouwen word je ook lichamelijk moe. Aan het eind van de zwangerschap was ik totaal uitgeput. Ik heb het als extreem zwaar ervaren.
Ik ben blij dat onze zoon zo snel gekomen is. Hij heeft veel liefde en geluk gebracht. Ik voelde meteen: dit is óók ons kind. Het was wel dubbel om dat náást het verdriet te voelen. Als ik naar hem keek, was ik heel gelukkig. Als ik aan Jasmijn dacht, moest ik keihard huilen.
Vijftien maanden later was ik weer zwanger. Ik dacht dat ik geestelijk sterker was, dat het makkelijker zou gaan. Maar het maakte niets uit. Ik heb me weer heel ellendig gevoeld. In het begin liep ik alleen maar te spugen. Daarna was ik depressief. Aan het eind kon ik niets meer. Ik was maar aan het piekeren en verlangde naar Jasmijn. Maar als Jasmijn er nog was geweest, was onze tweede zoon niet geboren. Zo dubbel allemaal. Ik wil het nooit en nooit meer meemaken.
Als ik ze nu samen zie, doet het pijn. Ze hadden met z'n vieren moeten zijn. Maar ik kan ook heel erg van ze genieten. Ik hou zo veel van ze, het is zo'n sterk gevoel! Hetzelfde intense gevoel als ik bij Jasmijn had.
Fragment uit het interview met de moeder van Jasmijn, gehouden op 2 november 2006.
Jasmijn is in april 2003 plotseling overleden, ze was toen ruim vierenhalf jaar oud. Haar zusje was twee.
In mei 2004 en in mei 2006 zijn haar broertjes geboren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten