Dag Justin: DAGBOEK 19 oktober 2003

DAGBOEK 19 oktober 2003

Ik denk dat het goed is dat ik dingen onderneem. Ik wil niet apathisch op de bank blijven zitten, bang om te verdrinken in het grote verdriet. En bang om het contact met de wereld kwijt te raken. Maar het kost overdreven veel energie. Er zijn steeds twee tegengestelde gevoelens: vreugde én pijn, plezier én verdriet, genieten én missen. Dat is zo vermoeiend! Ik bepaal voornamelijk achteraf of het goed is geweest wat ik gedaan heb. Het lijkt wel of niets meer vanzelf gaat. Voor alles moet ik moeite doen. Tour de force...

1 opmerking:

Jos Zwart19 oktober 2011 om 16:51
Dag Lizzy,
Het is zo herkenbaar!
Ik schrijf je dit als 58 jarige die op z'n 19e een broertje van 7 jaar verloor aan kanker. Mijn moeder was 40 toen ze dit nakomertje, 12 jaar na mij, als een soort godsgeschenk kreeg. Hij werd haar 7 jaar later weer afgenomen. Mijn moeder is 81 geworden en het leven is van haar 47ste tot haar 81ste gekenmerkt geweest door de gevoelens die jij in je blog schrijft. Het is nooit over gegaan, hooguit wat minder heftig geworden. Als mijn moeder in de huidige tijd had geleefd en de digitale middelen had gehad die wij nu hebben, had zij heel eenvoudig gemerkt dat ze niet alleen stond met haar gevoelens en had ze op ongelofelijk eenvoudige wijze in contact kunnen komen met lotgenoten. Haar verhaal kunnen delen, wellicht zelfs dingen kunnen ondernemen die jij nu onderneemt om zin te geven aan het drama wat je is overkomen. Want dat is wat je aan het doen bent. Een spiritueel leider sprak ooit de legendarische woorden: "als je zelf geen zin geeft aan een dramatisch gebeuren als dit, is het zinloos geweest dat het gebeurd is". En zo is het. Wat jij nu aan het doen bent is zingeving. Ondersteuning van mensen die dit ook hebben meegemaakt, ze een platform bieden om hun gevoelens te uiten, hun ervaringen te delen en hen, wellicht zelfs letterlijk, bij elkaar te brengen. En dat helpt. Wij hebben mekaar ontmoet afgelopen weekend. Je weet me te vinden als je daar behoefte aan voelt.
Een hartegroet,
Jos
BeantwoordenVerwijderen
Reacties

Reactie toevoegen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

Waarom een weblog?

Tijdens het schrijven van mijn dagboek vroeg ik mij regelmatig af hoe andere ouders van een overleden kind omgingen met de dood van hun kind. Welke invloed heeft het overlijden (gehad) op hun relatie, gezinsleven en werk? Hebben ze professionele hulp gezocht? Voelen ze zich schuldig? Hoe belangrijk is het dat ze al dan niet afscheid hebben kunnen nemen van hun kind? Wat biedt hen perspectief? Vinden ze dat praten helpt?

Ik ben over deze en andere onderwerpen in gesprek gegaan met 20 moeders en vaders, allen ouders van een overleden kind in de leeftijd van 1 dag tot acht jaar. Het zijn openhartige, ontroerende gesprekken geworden.

Het was de bedoeling dat deze interviews - samen met mijn dagboek - uitgegeven zouden worden. Dat is (nog) niet gebeurd. Ik ben ervan overtuigd dat zowel het dagboek als de verhalen waardevol kunnen zijn voor andere ouders van een overleden kind én hun omgeving. Ze kunnen herkenning, steun en hoop bieden. Daarom ben ik met deze weblog begonnen. Ik plaats regelmatig fragmenten uit mijn dagboek, fragmenten uit de interviews (oude én recente) en geef andere ouders de ruimte om een gastblog te schrijven. Ik wissel dit af met relevante 'nieuwtjes' en alinea's uit mijn favoriete troostboeken en troostmuziek. Met het doel om de waardevolle woorden - al dan niet op muziek - die ik in de afgelopen jaren ontvangen en verzameld heb, en die mij geholpen hebben om weer vertrouwen in het leven te krijgen, door te geven aan anderen.