Het is onvoorspelbaar wat ik ga zeggen als mij gevraagd wordt of ik kinderen heb. Ik besluit in een flits of ik het ga vertellen of niet. Is het iemand waar ik me verwant mee voel, waar ik verder iets mee wil? In het begin wist ik helemaal niet wat ik moest zeggen. Ik vond het een groot probleem. Ik begon met: 'Ik heb één zoon', met de nadruk op één. De laatste tijd lukt het me beter om rustig iets over Rosa te zeggen en me daar goed bij te voelen.
Als ik nieuwe mensen ontmoet, is het lastig. Gisteren sprak ik een nieuwe medewerker. Eerst had ik het over 'kind', later over 'kinderen'. Hij vroeg hoe het zat: 'Is je kind soms het huis uit?' 'Nee, ze is dood.' Schrikken natuurlijk. Het is een zwaar onderwerp waar de meeste mensen niet mee om kunnen gaan. Je wilt geen situaties scheppen waar mensen moeilijk mee om kunnen gaan. Dus word je terughoudend.
Fragment uit het interview met de vader van Rosa, gehouden op 16 oktober 2006.
Rosa is in 2003 plotseling overleden, ze was toen bijna negen jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten