Sinterklaas is achter de rug. Het was goed. Elio heeft twee weken lang zijn pietenmuts opgehad, hij heeft er zelfs mee gevoetbald. Hij is vreselijk verwend; heeft heel vaak z'n schoen mogen zetten, thuis, op school en op de voetbalclub. Ik heb met vereende krachten cadeautjes bij elkaar gesprokkeld en zelfs nog wat gedichten geschreven. Pakjesavond met de familie was gezellig. We hebben ouderwets gelachen. Dat had ik niet verwacht.
Ik begin een bepaald patroon te ontdekken. Tijdens de 'speciale' dagen zijn we opvallend helder. We doen wat we moeten doen, wat er van ons verwacht wordt. We storten niet in, zijn gastvrij, zorgen voor ons aandeel. Maar aan het eind van zo'n dag zijn we kapot. Ik wil het liefst om negen uur met een hete kruik naar bed. Eigenlijk zijn de days after het zwaarst. Dan laten mijn gedachten me niet met rust en nestelen pijn en ongeloof zich in mijn lichaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten