Je gehoord voelen, verdriet kunnen delen, praten: dat heeft mij veel troost gegeven. Ik heb het gevoel dat ik alles gedaan heb wat ik zou kunnen doen om door zo'n soort situatie heen te komen. Ik heb veel in het ziekenhuis over Bob gesproken, ook met een maatschappelijk werkster. Ik ben vrij lang bezig geweest met de steen. Bijna een jaar. Ik heb hem zelf ontworpen naar een voorbeeld op internet. Het was een van de laatste dingen die ik nog kon doen, het moest goed zijn. Ik ben in het begin vaak naar de begraafplaats geweest. Ik brand dagelijks een kaarsje bij zijn foto op de schoorsteen. Ik lees veel. En ik kan alles delen met mijn beste vriendin.
Ik het ervan geleerd, ik ben gegroeid. Ik heb veel minder behoefte om te zoeken naar troost. Ik heb het voor mezelf niet meer nodig. Misschien kan ik anderen helpen.
Fragment uit het interview met de moeder van Bob, gehouden op 14 november 2005.
In mei 2003 is er met 25 weken zwangerschap een pretecho gemaakt. Daaruit bleek dat Bob een 'duidelijk gecompliceerde hartafwijking' had. Na de (normale) bevalling bleek er echter veel meer aan de hand te zijn. Bob heeft drie uur geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten