We hopen dat we nog een kindje krijgen. Dat houdt ons op de been. Maar ik ben ook al aan het bedenken hoe ons leven vorm gaat krijgen als er geen kind meer komt, want de kans is klein dat het lukt. En dan begint er een tweede rouwfase. Daar zullen we het allebei nog heel zwaar mee krijgen. Maar dan weten we wel hoe het leven eruit gaat zien. We moeten verder. Dat gaat wel lukken, ik zal niet voor een trein springen of zo.
Als er geen kind meer komt zal ik waarschijnlijk anders omgaan met geld. Ik geef het niet zo makkelijk uit. Maar als ik niet meer hoef te 'sparen' voor mijn kind, wat moet ik er dan mee? Dan koop ik die dure spijkerbroek, of die laarzen. En gaan we vaker dingen doen om van het leven te genieten, méér dan met Jip.
Ja, ik denk wel dat ik een ander mens ben geworden door het overlijden van Jip. Maar veel meer nog door zijn geboorte. Dat vond ik een enorme verandering. Daardoor ben ik een watje geworden, heel gevoelig. Ik vind alles erg. Ik kon een nacht wakker liggen van een bericht over een overleden kind. Nu ik weet wat die ouders voelen, heb ik er iets minder moeite mee. Raar eigenlijk.
We gaan keihard vechten om hier uit te komen. Het kan niet zo zijn dat ons leven ophoudt door het overlijden van Jip. Ik geloof niet dat dat de bedoeling is.
Fragment uit het interview met de moeder van Jip, gehouden op 9 november 2006.
Jip is in 2005 plotseling overleden toen hij 4 jaar en 8 maanden oud was.
In september 2007 is zijn zusje geboren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten