Ik heb mijn tweede aurareading gehad. Het was weer bijzonder. Natuurlijk was Justin er ook, tenminste, in de beelden die M zag en de verhalen die ze mij vertelde. Hij is altijd bij ons en zal dat altijd zijn. In lichtenergie, in liefde, in gevoel. Dat is onaantastbaar.
Ik was erop voorbereid, was een jaar bezig geweest met haar reading van mei 2003. Ze bevestigde een aantal ontwikkelingen die ik bij mijzelf bespeur. Er zijn veranderingen, er komt meer beweging. Maar het kost nog heel veel tijd. Ze raadde me met klem aan om mijn tijd ook te nemen. Moeilijk, ik heb juist het gevoel dat ik ontzettend op moet schieten.
Het was prettig om mee te maken en een stuk minder emotioneel dan de eerste keer. Ik wist natuurlijk een beetje wat er komen ging en vond haar contact met Justin min of meer vanzelfsprekend. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich en begon te praten. Regelmatig lachte ze spontaan en was oprecht ontroerd door wat ze zag. Dat maakte het zo echt, daardoor voelde ik me intens verbonden met Justin.
Ik ben gestopt met het proberen te begrijpen en te verklaren. Dat lukt toch niet. Waarschijnlijk kom ik pas te weten hoe leven en dood zich tot elkaar verhouden als ik zelf dood ben. Of misschien kom ik er nooit achter. Wat is het verschil? Ik stoor me ook niet meer zo aan negatieve reacties van anderen. Nu, hier en nu, doet de ervaring me goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten