Het verdriet is er ineens, als een duveltje uit een doosje. Het komt op momenten dat je het niet verwacht. Het lijkt wel of er een grote kluwen verdriet zit die ontrafeld moet worden, niet ineens, maar steeds een beetje. Ik moet er aan toegeven, maar wel mondjesmaat. Het is te groot voor in een keer. Dat is niet te doen. Dus onderdrukt mijn ziel het, leef ik dag na dag verder, functioneer ik. Ben ik werknemer, moeder en leef ik mijn leven. Geniet ik ook. Ben ik trots, zo trots op mijn gezin. Hoe we het doen, dat we dit kunnen met z'n allen. Dat er plannen gemaakt worden. Dat er gelachen wordt. Mijn leven heeft zin! En meestal heb ik zin in het leven.
Mijn ziel lijkt mijn rouw te bewaken. Het zorgt ervoor dat het steeds net te doen is, vol te houden is. Mijn ziel neemt me bij de hand en bepaalt mijn weg. Ik begin mezelf steeds beter te begrijpen, maar ben evengoed nog vaak verward en verbaasd over mezelf. Hoe kan ik dit? Hoe kan het dat je blijft leven als je kind dood is? Hoe is het mogelijk dat je dit zelf overleeft?
Hannemeike overleed in oktober 2009 na een fatale val in huis. Ze was bijna zeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten