GASTBLOG van de moeder van Mikki

Sinds het coronavirus in de hele wereld zijn intrede deed, ziet het leven voor iedereen er compleet anders uit. Twee jaar eerder heb ik al ervaren hoe het leven onaangekondigd en vooral ongevraagd soms een heel andere wending neemt.

Met het bericht dat Mikki een hersenstamtumor had, was het leven op 9 januari 2018 in een paar seconden voorgoed veranderd. Er was geen hoop op beterschap. Een paar maanden later op 20 juni was dat definitief en veranderde alles opnieuw.

Hoop

Toch ben ik hoop blijven voelen, tot op het laatste moment dat zij stierf. Er was nog zoveel om op te hopen. Hoop dat ze lang genoeg zou leven tot er alsnog een levensreddend middel werd ontdekt, tot aan de laatste hoop dat ze een dag langer zonder pijn bij ons mocht zijn, en uiteindelijk de hoop dat ze rustig thuis in vrede kon sterven.

Toen ze in de nacht van 19 op 20 juni in alle rust thuis overleed, hoopte ik met het laatste restje dat er nog van over was, dat haar overlijden niet waar zou zijn en ik haar snel terug zou vinden.

Ik zocht naar een manier om alles ongedaan te maken, maar alle gedachten die ik had en alles wat ik deed, leidde niet naar wat ik het liefste wilde. Niets bracht haar meer thuis.

Toen dat besef langzaam begon door te dringen, simpelweg omdat ik het te vaak zonder succes heb geprobeerd, begon ik mij een klein beetje op de toekomst te richten. Het is dagelijks balanceren tussen rouwen en verder leven, en het koord waarop is dun.

Een paar dagen weg met de jongens, naar werk gaan, een cursus volgen en fijne mensen ontmoeten, weliswaar altijd met Mikki in gedachten, maar het biedt een beetje houvast in het leven zonder haar.

Moe

Sinds het coronavirus in maart ons land is binnengedrongen, zijn alle routines en plannen opnieuw op de schop gegaan en daarmee ook mijn herwonnen perspectief. Nu zoveel is weggevallen van wat mij opnieuw zin en afleiding geeft, voel ik hoe moe ik ben. Moe van het rouwen en het zoeken naar perspectief, moe van het doorlopende vallen en opstaan.

Ik weet even niet meer wat te doen en ga opnieuw op zoek naar jou. Nu voor de derde keer in twee jaar alles zo anders is, moet ik opnieuw uitzoeken waar ik je weer in vinden kan. Opgesloten in huis en in mezelf kan ik even niks verzinnen en blijf alleen over met het grote gemis.

Mikki is op 20 juni 2018 overleden als gevolg van een hersenstamtumor.
Ze is zes jaar geworden.

Patricia Vermeulen is de moeder van Mikki.
Dit is een van haar blogposts voor Ik mis je
Patricia schreef ook het boek: Het kleinste vogeltje en de bangeriken.
Illustratie Nynke Boelens