Ik word om zes uur wakker en heb meteen het er-is-iets-verschrikkelijks-gebeurd gevoel. Een stomp in m'n maag. Dat heb ik al een tijdje niet meer gehad. De geur in Justins kamertje is heel indringend. Het doet me aan de dagen na het overlijden denken. Ik steek een kaarsje aan en stort helemaal in. Daar staan z'n schoenen. Z'n nieuwe. Die zouden nu alweer te klein zijn. En z'n sandalen. En z'n blauwe kaplaarzen die we in Frankrijk gekocht hebben.
Ik ben blij dat we het gedaan hebben zoals we het gedaan hebben. We zijn door alles heengegaan. Maar het was wel ontzettend zwaar. Misschien zijn we te hard geweest voor onszelf. Hebben we teveel geëist. Die 'warme, heerlijke zomer van 2003' waar iedereen het over heeft, hebben wij niet meegemaakt. Maar dat hadden we ook niet als we thuis waren gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten